Είχαμε χάσει πολλές ώρες στα σύνορα εξαιτίας της διακοπής ρεύματος και για το λόγο αυτό δεν προχωρήσαμε πέραν της Tulcan, της συνοριακής πόλης στο Εκουαδόρ. Μια σύντομη βόλτα στο κέντρο για προμήθειες δεν απεκάλυψε τίποτα το ιδιαίτερο που θα μας παρακινούσε να μείνουμε παραπάνω. Το επόμενο πρωί χωρίς καθυστέρηση οδηγήσαμε 415 χιλιόμετρα στην Panamericana.
…
Η άνοδος μας στο Εκουαδόρ ήταν σχετικά απλή, αν εξαιρέσουμε το περιστατικό της βλάβης. Δεν παρεκκλίναμε από τη κεντρική οδική αρτηρία, δεν αναζητήσαμε απομακρυσμένα χωριά, δεν αφεθήκαμε στη περιπλάνηση όπως κάναμε στη Βολιβία και στο Περού. Θέλαμε να κερδίσουμε χρόνο. Εξάλλου, όπως έγραψα και στο πόστ «Στο Quito και στο κέντρο του κόσμου», για τη χώρα αυτή δεν είχαμε πλάνα πέραν της γραμμής του Ισημερινού, παρόλο που το Εκουαδόρ προσφέρει πολλές ευκαιρίες για δυνατές συγκινήσεις, ακόμα και κοντά στην Panamericana. Όπως για παράδειγμα η περιοχή γύρω από το ηφαίστειο Imambura. Εκεί όμως ο καιρός ήταν χάλια τόσο κατά την άνοδό μας όσο και στην κάθοδο. Δεν φαινόταν τίποτα παρά μια καταχνιά οπότε προσπάθεια να το προσεγγίσουμε δεν θα είχε νόημα. Έπειτα, μια άλλη μεγάλη ατραξιόν της χώρας, το ενεργό ηφαίστειο Cotopaxi και ο εθνικός δρυμός που το περικλείει, είναι απαγορευμένη περιοχή για τις μοτοσικλέτες! Τα αυτοκίνητα εισέρχονται, τα δίτροχα δεν επιτρέπονται.
Μοναδική μας ευκαιρία για να δούμε κάτι διαφορετικό χωρίς να χρονοτριβήσουμε, ήταν μια παράκαμψη προς τα δυτικά προς το ηφαίστειο Quilotoa. Πήραμε την έξοδο προς Latacunga. Εκεί κάναμε την καθιερωμένη στάση στα τοπικά μανάβικα και αρχίσαμε την ανάβαση. Φθάσαμε σε ένα οροπέδιο οδηγώντας μέσα σε πυκνό σύννεφο. Στο χωριό Quilotoa βρήκαμε χόστελ με τα απολύτως βασικά. Το δωμάτιο είχε θέρμανση με ξυλόσομπα αλλά το κρύο ήταν παρόλα αυτά πολύ δυνατό. Το φαγητό σερβιρόταν σε άλλο κτίριο, μια απλή πλινθόκτιστη κατασκευή, τα πατώματα ήταν γυμνό τσιμέντο, όλα φτωχικά και απολύτως ουσιώδη.
…
Το πρωί είχαμε εγερτήριο νωρίς. Θα προσπαθούσαμε να δούμε τον κρατήρα του ομώνυμου ηφαιστείου, μόλις λίγα μέτρα από το χωριό και μετά να καλύψουμε όσο τον δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση, προκειμένου να προσεγγίσουμε το Περού. Η καλντέρα του ηφαιστείου σε υψόμετρο 3.914 μέτρων και με πλάτος 3 χιλιόμετρα είναι προσβάσιμη με τα πόδια και συνιστά ένα εντυπωσιακό θέαμα. Ήμασταν τυχεροί που ο καιρός άνοιξε το πρωί και μπορέσαμε να απολαύσουμε την εικόνα. Καθίσαμε εκεί και χαζέψαμε για κάνα μισάωρο αυτό το δημιούργημα της φύσης.
…
Αντί να επιστρέψουμε ξανά στην Panamericana και να δούμε σε επανάληψη το ίδιο έργο, ψάξαμε στο χάρτη μας να εντοπίσουμε μια διαδρομή που μας είχε προτείνει ο Carlos από την Piura. Χαράξαμε πορεία στα δυτικότερα άκρα των Εκουαδοριανών Άνδεων με προορισμό πεδινά παραθαλάσσια τμήματα. Από εκεί θα εισερχόμασταν στο Περού. Η κατάβαση πέρασε από περιοχές που τα συνδύαζαν όλα. Θέα από το ψηλότερο σημείο στα 4100 μ. προς μια λεκάνη γεμάτη σύνεφο. Από εκεί ψηλά ακολουθώντας το ανάγλυφο των γυμνών βουνών τρυπήσαμε το λευκό σκέπασμα με πολύ κρύο, για να βρεθούμε από κάτω του περιτριγυρισμένοι από τροπική βλάστηση μέσα σε στριφτερά φαράγγια. Φθάσαμε να οδηγούμε σε τεράστιες πεδινές εκτάσεις γεμάτες από φυτείες μπανανών. Ατελείωτες φυτείες μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι!
Η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο αποπνικτική, ο υδράργυρος σκαρφάλωσε πάνω από τους 34 και η υγρασία πρέπει να ήταν και εκείνη σε υψηλά επίπεδα γιατί η ανάσα έβγαινε με το ζόρι. Σε μια στάση σε φαγάδικο του δρόμου για τον απαραίτητο ανεφοδιασμό των στομαχιών μας, υπολογίσαμε τα εναπομείναντα χιλιόμετρα για το Περού. Ήταν αρκετά, ωστόσο θεωρήσαμε πως θα έβγαιναν γρήγορα, τουλάχιστον πριν βραδιάσει. Η τύχη όμως μας επεφύλασσε τη μία καθυστέρηση μετά την άλλη.
Την αρχή έκανε ένα όργανο της τάξης. Με ύφος καρδινάλιου ο δίτροχος μπάτσος αφού μας σταμάτησε, πλησίασε χαρούμενος για την «ψαριά». Είχε βγάλει το μπλοκάκι του πριν καν αρχίσει να μιλάει. Λίγα δευτερόλεπτα πριν, βγαίνοντας από το χωριό στο οποίο είχαμε σταματήσει για φαγητό, είχα προσπεράσει φορτηγό το οποίο είχε σταματήσει στην άκρη. Ο δρόμος όμως ήταν τόσο στενός που δεν χωρούσαμε να περάσουμε παρά μόνο αν πατούσα διαχωριστική γραμμή. Το αυτό μας υπέδειξε ο καβαλάρης έχοντας πάρει το πιο αυστηρό του ύφος. «Documentos!» πρόσταξε. Προσπάθειες μου να του εξηγήσω (στα αγγλικά μόνο, σκόπιμα) έπεφταν στο κενό. «Licencia de conducir!» με την προστακτική να γίνεται εντονότερη. Η ήττα του όμως όταν έπιασε στα χέρια του το διεθνές δίπλωμα οδήγησης, που εκδίδει η ΕΛΠΑ, ήταν αναπάντεχη. Το έγγραφο αυτό είναι τόσο κακοτυπωμένο που οι σελίδες του πρακτικά δεν διαβάζονται. Το κοιτούσε και το ξανακοιτούσε προσπαθώντας να βγάλει άκρη. Που είναι τι. Εγκατέλειψε την προσπάθεια, φύλαξε το μπλοκάκι του και μας έγνεψε να φύγουμε.
…
Αμέσως μετά, έπιασε η βροχή. Και λίγο πιο κάτω, ένα τμήμα αρκετών χιλιομέτρων της Panamericana ήταν υπο κατασκευή. Χαλίκι, χώμα, νερολακούβες και φορτηγά να κινούνται σε ταχύτητες βάδην και εμείς από πίσω μη έχοντας διαφυγή. Στα σύνορα μας περίμενε επιπλέον ταλαιπωρία. Ένα σύγχρονο καινούριο κτιριακό συγκρότημα στεγάζει τις υπηρεσίες και των δυο χωρών για τον έλεγχο των διαβατηρίων. Σφραγίζουν το διαβατήριο για την έξοδο από το Εκουαδόρ και στο ακριβώς διπλανό γκισέ ο Περουβιανός υπάλληλος σφραγίζει την είσοδο. Κομπλέ. Ο τελωνειακός έλεγχος της μηχανής όμως ήταν άλλη υπόθεση. Στο κτίριο βρισκόταν μόνο η τελωνειακή υπηρεσία του Περού. Μας ζήτησαν να επιστρέψουμε στο Εκουαδόρ για την τελωνειακή «έξοδο» της μοτοσικλέτας, περίπου 7 χιλιόμετρα πίσω.
Δεν θυμάμαι πόσες ώρες χάσαμε, τι ώρα είχαμε φτάσει εκεί. Είχε πάει όμως 8 το βράδυ, έβρεχε, είχαμε συμπληρώσει 10 ώρες στη σέλα και η Mancora ήταν ακόμα μακριά. Η εξάντληση είχε ήδη κάνει την εμφάνισή της. Βρωμούσαμε, πεινούσαμε και η σκέψη ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε την ψυχοπαθή οδήγηση των Περουβιανών για ακόμη 150 σκοτεινά και βρόχινα χιλιόμετρα, ήταν αποκαρδιωτική.
Ρεζουμέ Εκουαδόρ
Θα θέλαμε να είχαμε περισσότερο χρόνο για να εξερευνήσουμε πιο πολύ την χώρα του Ισημερινού. Θα θέλαμε να είχαμε προλάβει τον καιρό για να μπούμε στα βαθιά, στην El Oriente, εκεί που κρύβονται τα διαμάντια αυτής της χώρας. Αλλά η εποχή των βροχών μας είχε μετατρέψει την περιοχή σε κολαστήριο λάσπης. Θα θέλαμε να μην είχαμε την βλάβη με τα καμένα πηνία ώστε την μια εβδομάδα που χάσαμε στο Κίτο να την αξιοποιούσαμε αλλιώς.
- Ημέρες σύνολο: 12
- Διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο/χόστελ/κάμπινγκ: 1/10/0
- Ημέρες στο δρόμο : 6
- Διανυθέντα χιλιόμετρα (οffroad) : 921 (16)
- Κόστος βενζίνης: ~ 0,5 ευρώ/λίτρο (super 95 οκτ.)
- Μέσος όρος ημερήσιου κόστους διατροφής: 3,9 ευρώ/άτομο
- Μέσος όρος κόστους διανυκτέρευσης: 8,4 ευρώ/άτομο/βράδυ
…
Track log:
road spirit 
One thought on “Εκουαδόρ γύρος 2ος”