MotoGP San Marino – Misano 2007, μέρος 1ο

Παρασκευή 31/8

Φτάσαμε Ανκόνα μεσημέρι κατά τις 2. Ετοιμαζόμασταν να βγούμε από το γκαράζ του πλοίου και αντικρίσαμε έξω τον κατακλυσμό! Βέβαια, πριν φύγουμε από Αθήνα, μια ματιά στο ιντερνετ μας είχε δείξει ότι την Παρασκευή προβλέπονταν καταιγίδες, έτσι ήμασταν προετοιμασμένοι. Σταματήσαμε λοιπόν όλοι στη μπουκαπόρτα, ανοίξαμε μπαγκαζιέρες και βγάλαμε τα αδιάβροχα.. Αρματωθήκαμε και περιμέναμε για λίγο μπας και κόψει η βροχή, αλλά το ξανασκεφτήκαμε και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε. Εξάλλου η βροχή θα μπορούσε να συνέχιζε έτσι για ώρες και εμείς θέλαμε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο να οριζοντιωθούμε για λίγο να ισιώσει το κορμί μας… 22 ώρες ταξίδι με το πλοίο, χωρίς καμπίνα, ήταν αρκετές… Το ξενοδοχείο βρισκόταν στο Ρίμινι, που σημαίνει ότι έπρεπε να καλύψουμε μια απόσταση ~106 χλμ από το λιμάνι…

Από autostrada σκεφτήκαμε ότι θα φτάναμε σχετικά σύντομα.

Καλά!! Με το που βγήκαμε από Ανκόνα και λίγο πριν μπούμε autostrada η βροχή δυνάμωσε, για κάποια στιγμή μάλιστα έγινε χαλάζι (!) και η ένταση του αέρα είχε αρχίσει να προβληματίζει. Κινούμασταν σε παραθαλάσσιο δρόμο και δεξιά μας η θάλασσα λυσσομανούσε. Η εικόνα θύμιζε βαριά χειμωνιάτικη ημέρα, από εκείνες που κάθεσαι μέσα γιατί έξω χαλάει ο κόσμος …

Μετά από περίπου 10 χλμ φτάσαμε στα διόδια για την autostrada Α14 για να βρούμε μπροστά μας το ατελείωτο μποτιλιάρισμα! Πρώτη σκέψη, πως στο καλό θα διανύσουμε 100 χλμ υπο καταρρακτώδη βροχή, φορτωμένοι και κινούμενοι ανάμεσα σε σταματημένα αυτοκίνητα?

Σταματήσαμε ξανά αμέσως μετά τα διόδια και αράξαμε για λίγο σε ένα υπόστεγο…

 

Δεν πέρασαν όμως 5 λεπτά, και η αρχική σκέψη που κάναμε στο πλοίο, ότι δηλαδή δεν έχει νόημα να περιμένουμε, επικράτησε ξανά και εφόσον ήμασταν όλοι εξοπλισμένοι σωστά, συνεχίσαμε το δρόμο μας…Δεν μασάμε…

Κινούμασταν με ρυθμό χελώνας, πρώτη – δευτέρα στο κιβώτιο, ανάμεσα σε δυο λωρίδες με σταματημένους ιταλούς ΙΧήδες και με την βροχή και τον αέρα να μην καταλαγιάζουν. Μέχρι το 52^ο χλμ όμως, οπότε και η βροχή σταμάτησε, καθάρισε ο ουρανός και τελείωσε και το μποτιλιάρισμα… Ανοίξαμε γκάζι και φτάσαμε στο Ρίμινι, συνολικά 2 ώρες μετά από την αποβίβαση μας από το πλοίο…

Ξεκουραστήκαμε για καμιά ώρα, και βγήκαμε για βόλτα με τα πόδια, να δούμε ότι μπορούμε από την κοντινή περιοχή και να καθίσουμε κάπου για φαγητό.

Το Ριμινι είναι ένα παραθεριστικό θέρετρο (Riviera di Rimini). Για πολλές δεκάδες χιλιόμετρα εκτείνεται η παραλία και από την άλλη πλευρά του δρόμου, αμέτρητα ξενοδοχεία το ένα δίπλα στο άλλο, μπαρ, clubs…

 

Tο Αύγουστο το μέρος κατακλύζεται από Ιταλούς που διασκεδάζουν μέχρι το πρωί, μιλάμε για πολλές χιλιάδες κόσμου! Αν η Ιταλία είχε νησιά, τότε το Ρίμινι θα ήταν μια ιταλική «Μύκονος»… Δηλαδή αδιάφορο… ας είναι. Για το ταξίδι αυτό, εξυπηρετεί ένα και μόνο σκοπό… να είναι η βάση μας…

 

Το βράδυ περπατήσαμε σε ένα κεντρικό πλακόστρωτο δρόμο που βρίσκεται παράλληλα και πίσω από τον παραλιακό. Από εστιατόρια και καφετέριες, μέχρι εμπορικά καταστήματα και πλανόδιους μικροπωλητές, παντομίμες, χαρτορίχτρες, καραόκε… Ένα μεγάλο roadshow, με ότι θα μπορούσε να δει κανείς σε ένα εντελώς τουριστικό μέρος …

Όμως η παρακάτω ιταλίδα έκλεψε καρδιές, εντυπωσιακά διατηρημένη και όμορφη. FIAT coupe 2300S. Από άλλη εποχή

 

Ο κόσμος κυκλοφορεί πολύ με ποδήλατα. Φυσικά σε αυτό βοηθά το εκτεταμένο δίκτυο ποδηλατόδρομων (σχεδόν κάθε πεζοδρόμιο φέρει σήμανση ποδηλατόδρομου), ο τρόπος με το οποίο οι οδηγοί αυτοκινήτων σέβονται τα σήματα, τις διαβάσεις, και τους πεζούς, και υποθέτω η ανάλογη παιδεία… Όπως Ελλάντα

Καταλήξαμε στο bar Bounty με έμβλημα τη πειρατική σημαία, και με έναν κιθαρίστα που έδειχνε να έχει πατήσει τα 60 μπορεί και τα 70 (!) και τη συνοδό του να τραγουδάει live ροκιές όλο το βράδυ…

Σάββατο 1/9

Η πληροφορία είχε δοθεί από φίλο που επισκέφτηκε τα μέρη παλιότερα, και επιβεβαιώθηκε από τους μισούς της παρέας οι οποίοι είχαν ξαναέρθει το 2005 για τον αγώνα του Mugello.

Έτσι, ξεκινήσαμε οι άλλοι μισοί στις 9 το πρωί για να ανακαλύψουμε τη μαγική διαδρομή. Το δρόμο SS67 που ενώνει το Forli με το Firenze (Φλωρεντία), και το περίφημο Paso di Muraglione που βρίσκεται περίπου στη μέση της διαδρομής.

Από το Ρίμινι, βγήκαμε autostrada και μετα από 46 χλμ φτάσαμε στο Forli. Από εκεί ακολουθήσαμε τις ταμπέλες για Φιρενζε. Η απόσταση Forli – Firenze είναι ~ 110 χλμ.

 

Μιλάμε για ένα ορεινό επαρχιακό δρόμο, στενό που στο μεγαλύτερο μέρος του ίσα ίσα χωράνε δυο αυτοκίνητα στις δυο λωρίδες του, με στροφιλίκι που μπροστά του η «Επίδαυρος» και ο «Αϊ Γιάννης» ωχριούν, με χάραξη σφιχτή, και με άσφαλτο και πρόσφυση … ΑΛΛΟΥ! Έκανα reset στον εγκέφαλο, να ξεχάσω ότι ήξερα … δεν είναι δυνατόν! Δεν μπορεί να έχουν τέτοια «πίστα» στη διάθεση τους! Τα χιλιάρια της παρέας εσκεμμένα προσπάθησαν να «γλιστρήσουν». Τίποτα! Ακόμα και οι άσπρες διαχωριστικές γραμμές κρατάνε! Και όλα αυτά, ανάμεσα σε καταπράσινο τοπίο, κατά διαστήματα με θέα προς την κοιλάδα της Τοσκάνης, όπου δηλαδή το επέτρεπε η βλάστηση να δεις παραπέρα.

Περάσαμε μέσα από 2-3 χωριά, γραφικότατα και πανέμορφα

Εκεί κόβαμε, όπως και σε κάθε πέρασμα που υπάρχει οικισμός, γιατί είχαμε πληροφόρηση από φίλο ιταλό και μπάτσο, ότι κατά μήκος της διαδρομής σε αυτά τα σημεία είναι μόνιμα εγκατεστημένα τουλάχιστον 5 ραντάρ. Το όριο εντός οικισμού είναι 50, εσύ έρχεσαι με όσα από τις προηγούμενες στροφές, τρως τη φλασιά (από πίσω) και δεν εχεις όρεξη να μάθεις πόσο κάνει η κλήση …

Ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας λοιπόν το paso di muraglione, βρίσκεται κανείς μέσα σε ένα πολύχρωμο rollercoaster μοτοσυκλετισμού. Εκατοντάδες μηχανές, στη πλειοψηφία τους supersport και street, να στριφογυρνάνε «φέτες». Μηχανόβιοι από πολλές χώρες (προλάβαμε και είδαμε Δανία, Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία), όλοι να αλληλοχεραιτιούνται στο δρόμο! Οι ιταλοί φυσικά είναι σε άλλο επίπεδο. Όλοι τους με ολόσωμες δερμάτινες, με ξύστρες, και γόνατα κάτω, με ταχύτητες ασύλληπτες για εμάς, σε ένα τόσο στενό δρόμο! Φυσικά τον ξέρουν με κλειστά μάτια. Είναι τυχαίο άραγε που τα αστέρια του μοτοgp κατάγονται από τις γύρω περιοχές? Rossi από το Urbino, Dovizioso από το Forli, DeAngelis από το San Marino… Μας είχαν πει εξάλλου: «μην τολμήσετε να προσπαθήσετε να πάρετε από πίσω κάποιον ιταλό! Θα καταλήξετε στο γκρεμό ή σε καμια μπαριέρα!». Οι τύποι απλά δεν πιάνονται! Είχα ακούσει για ένα «αστικό μύθο». Έλεγε ότι η Ducati, το εργοστάσιο της οποίας είναι σχετικά κοντά (forli – bologna περίπου 85 χλμ), έβγαζε της μηχανές της για δοκιμή σε αυτή τη διαδρομή… Έτσι, μια ιδέα για τι είδους δρόμο μιλάμε (Αμ, έτσι τα κάνουν και στρίβουν… ). Λίγο αργότερα, φτάνοντας στο muraglione κάναμε στάση. Επιβαλλόταν. Εκεί είναι το «στέκι». Πως λέμε … «στορκ»? … ναι, καλά, στο περίπου… Εκεί σταματάνε όλοι, είναι «must». Η μηχανές σε παράταξη. Συναντήσαμε και πολλούς Έλληνες, που είχαν έρθει και αυτοί για το αγώνα.

 

Από εκεί, πέρασαν στο παρελθόν και άλλοι δικοί μας. Στο σνακ μπαρ που ήταν ανοικτό, η τζαμαρία τίγκα στα αυτοκόλλητα στέκεται ως αναμνηστικό των μηχανόβιων που τίμησαν τη διαδρομή.

Μπαίνοντας μέσα στο καφέ του Giovanni, φωτό στους τοίχους που έχουν να πουν πολλά και να επιβεβαιώσουν αυτό που μέχρι τη στιγμή εκείνη ήταν «αστικός μύθος». Η ιστορία της ιταλικής μοτοσικλέτας είναι αναρτημένη εκεί. Φωτογραφίες της ανάβασης Forli-Muraglione, όπου αστέρες όπως ο Αγκοστίνι, ο μπαμπάς Ροσσι και άλλοι, έκαναν χρόνους απλησίαστους ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα…. Ιστορικές φωτογραφίες από MV που έκαναν εκεί τις δοκιμές τους πριν τον αγώνα του Μugello, αυτόγραφα από τους Fogarty, Melandri, Agostini, Rossi, Hailwood.

Στην επόμενη φωτό, δανεισμένη από το www.muraglione.it, φαίνεται το πέρασμα Muraglione «ντυμένο» στα καλά του…

 

Εναν εσπρέσσο, ενα panini, και συνεχίσαμε με προορισμό το Firenze (Φλωρεντία).

Φτάνοντας στη Φλωρεντία, είχαμε μια ανασυγκρότηση και άνοιγμα του χάρτη για να επιλέξουμε που θα πάμε στη λιγοστή ώρα που είχαμε στη διάθεση μας. Θέλαμε να γυρίσουμε σχετικά νωρίς το βράδυ στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε, να κάνουμε μια βόλτα ακόμα στο Ρίμινι, και να την πέσουμε νωρίς για ύπνο (…δηλαδή κατά τις 2…) γιατί το πρωί έπρεπε να είμαστε στη πίστα το αργότερο στις 8:00, που σημαίνει ξύπνημα λίγο πριν τις 6…

(to be continued)

Ζάτουνα, Ορεινή Αρκαδία, 2/3/08

Αυτός ήταν ο προορισμός, αυτή η εικόνα… σε μαύρο-άσπρο, Ζάτουνα… :

 

Σε ένα από τα κλασσικά σημεία συνάντησης, νωρίς την Κυριακή… είναι από τις φορές που το πολύ πρωινό ξύπνημα εκείνη τη μέρα της βδομάδας δεν σε χαλάει καθόλου. Μάλλον το αντίθετο, σε φτιάχνει…

Με ένα τόσο ετερόκλητο κομβόι, από ιταλοαναθρεμένη sbk replica 1000άρα, μέχρι 250άρι τζαπάν εργατικό και τίμιο μηχανάκι, και με σύνολο 14 δίτροχα, κάποιος πρέπει να κάτσει «σκούπα»… Μια χαρά, ευκαιρία για χαλαρό ρυθμό, για άνετες στάσεις για φωτό, καπνό, και αγνάντι… Σειρά μου λοιπόν πρόθυμα.

Τώρα πως έγινε και ο daemon χάθηκε από όλους και όλοι τον χάσαμε μέχρι να φτάσουμε στα διόδια της Ελευσίνας, και ενώ είχε φύγει από τους πρώτους, αυτό παραμένει μυστήριο, φάκελος Χ… ανεξιχνίαστες υποθέσεις. Κανείς δε κατάλαβε τίποτα… Ούτε η «σκούπα» πήρε χαμπάρι … Κανείς δε πτοήθηκε, στο επόμενο προκαθορισμένο σημείο ανασυγκρότησης μας βρήκε και πάμε, συνεχίζουμε …

Αδιάφορα κυλάει το πρώτο κομμάτι μέχρι να φτάσουμε Βραχάτι απο ε.ο. Είναι ωστόσο ευκαιρία για μένα που «σκουπίζω» να αναγνωρίσω ρυθμούς και τρόπο οδήγησης σε κανα δυο αναβάτες μπροστά. Να ξέρω τι μπορεί να έχω να αντιμετωπίσω σαν σκούπα. Ο Ηλίας μένει πίσω παρέα, δεν ανοίγει,…σκούπα νο 2…

Νεμέα στάση. Ζέστη. Αφαιρούνται επενδύσεις και μπλούζες, συνεχίζουμε. Είμαστε χαμηλά ακόμα…

Τα v-due της παρέας σε κάθε ευκαιρία ανοίγουν και εξαφανίζονται, κάνουν παιχνίδι, οπότε κάπου πρέπει να επανενωθούν με τη παρέα. Ψάρι, ανασυγκρότηση

 

 

Μετά το Ψάρι, η διαδρομές Σκοτεινή, Κάνδηλα προς Λεβίδι, διασχίζοντας το νοτιοανατολικό κομμάτι του Ολίγυρτου, αλλά και η Λεβίδι-Βλαχέρνα-Αλωνίσταινα-Δημητσάνα με φόντο το Μαίναλο, είναι όλα τα λεφτά.

Είναι ξανά ένα μέρος που σου θυμίζει πόσο όμορφος είναι ο τόπος αυτός, πόσο κοιμισμένοι είμαστε στη πόλη, πόσο ένοχοι που τα καταστρέφουμε όλα, που τα αφήνουμε να καίγονται. Και μην ακούσω για κράτος και τους πολιτικούς και τις ευθύνες τους…. Αυτοί είναι η βιτρίνα μας. Ο κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζει.

…ένας παράδεισος που έχουμε στα πόδια μας και δεν τον εκτιμούμε …. Ναι, στα πόδια μας… Πόσο μακριά είναι από την Αθήνα? Άσε τώρα…με μοτό όλα είναι μια ανάσα μακριά … ο Cpt. Haddock ετοιμάζεται να χαθεί στο βάθος…

Σκούπα είμαι, σκούπα και ο Ηλίας, κάθεται πίσω και ο Αντρέας. Οι υπόλοιποι είναι πολύ μπροστά. Οι τρεις μας δεν αντέχουμε στην θέα, σταματάμε συνεχώς για φωτογραφίες και οι θέσεις μας εναλλάσονται. Δόσεις από αλπικό τοπίο… Ο δρόμος θέλει προσοχή. Μα ποιος βιάζεται άλλωστε εδώ πάνω? Δεν θες να φύγεις …. δρόμοι φτιαγμένοι για μοτοσικλέτα

Η Δημητσάνα έχει την ομορφιά της…

Άφιξη στη Ζάτουνα …

…και παραγγελία για έναν ελληνικό καφέ που εδώ πάνω έχει άλλη γεύση. Είναι μάλλον τα χιλιόμετρα που διανύεις πάνω στη σέλα, το υψόμετρο από όπου κοιτάς εκεί κάτω μακριά, οι εικόνες και τα χρώματα ενός χωριού που του αρέσει να παραμένει γραφικό, όλα αυτά που τον κάνουν διαφορετικά απολαυστικό. Σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί όχι? Γιατί να μην πίνεις το καφέ σου εδώ πάνω κάθε μέρα?

Ψύχρα έξω, αλλά εκεί παραμένουμε… ο καιρός «κατεβαίνει», αλλά και πάλι κανείς δε φαίνεται να ανυσηχεί… φίλε, εδω που ήρθες θα το απολαύσεις με το ρυθμό που του ταιριάζει… χωρίς βιασύνες… έξω από το καφενείο στη Ζάτουνα

Με άσπρο-μαύρο ξεκίνησε αυτό το ποστ, με άσπρο-μαύρο θα κλείσει….

Tελευταία φωτό απο Φώτη aka «operater»

 

Κούραση ? ποιά κούραση ?

Οι δυο τελευταίες επισκέψεις στις Σέρρες δεν ξεκίνησαν με το καλύτερο τρόπο…

Το 3μερο της 28^ης Οκτωβρίου αναχωρήσαμε από Αθήνα με την εμπορική αμαξοστοιχία… Τα αυτοκίνητα με τις μηχανές φορτωμένες στα τραίηλερ, και όλα μαζί φορτωμένα στα βαγόνια… Εμείς στις κλινάμαξες… Αναχώρηση από Αθήνα κατά τις 23:00… Θεωρητικά θα φτάναμε Θεσσαλονίκη το πρωί κατά τις 7, ξεκούραστοι αφού θα παίρναμε τον υπνάκο μας στο τρένο, θα ξεφορτώναμε και από εκεί οδικώς μέχρι τις Σέρρες όπου και θα είχαμε χρόνο για να τακτοποιηθούμε στο ξενοδοχείο, να ετοιμαστούμε και να μπουκάρουμε στη πίστα κατά τις 10.30. Θεωρητικά…Δεν μπορούσα να ησυχάσω στη κουκέτα… Κάτι η υπερένταση της μέρας, η ετοιμασία, το φόρτωμα των μηχανών, η φασαρία του τρένου… Κοιμόμουν 20 λεπτά, ξυπνούσα… ξανά και ξανά πήγαινε κάπως έτσι, μέχρι που την επόμενη φορά που άνοιξα τα μάτια επικρατούσε ησυχία.. Το τρένο ήταν ακίνητο και μια φωνή έξω από τη πόρτα μας καλούσε να κατεβούμε… Πω ρε πούστη μου, ήταν η πρώτη μου σκέψη… Μα είναι σαν να έχω κοιμηθεί μόλις 2 ώρες… πήγε κιόλας 7 ??

Λίγο ζαλισμένος, πολύ νυσταγμένος, κοίταξα το ρολόι…. 4 !! Μέχρι να βγω στο διάδρομο, φωνές και διάλογοι από έξω έκαναν σαφές το τι συνέβη. Το intercity μπροστά μας είχε εκτροχιαστεί, χωρίς ζημιές και τραυματισμούς ευτυχώς μεν, αλλά καθιστώντας τη γραμμή απροσπέλαστη από τα τρένα για πολλές ώρες…

Μπήκαμε σε λεωφορεία και πήγαμε έτσι μέχρι Θεσσαλονίκη, στο σταθμό των τρένων όπου και θα περιμέναμε μέχρι να μάθουμε τι θα γινόταν με το τρένο… Η τελευταία πληροφόρηση του σταθμάρχη έλεγε ότι οι γραμμές θα ελευθερώνονταν σύντομα και το τρένο θα έφτανε κατά τις 9…

Εντωμεταξύ κοιτιόμαστε μεταξύ μας, όλοι είχαμε μάτια κόκκινα πρησμένα, και γενικώς η όψη μας δεν απείχε πολύ από το κοτοπουλέξ… Καφές, χυμός, κρουασάν… ότι μπορούσαμε, για να κρατηθούμε ξύπνιοι ενώ η αγωνία μας για τα αυτοκίνητα και τις μηχανές που ήταν φορτωμένες στο τρένο ήταν έκδηλη… Όσο περνούσε η ώρα η σκέψη ότι η πρώτη μέρα θα πήγαινε χαμένη γινόταν όλο και πιο έντονη… Ακόμα και αν το τρένο έφτανε στις 9, μέχρι να ξεφορτώναμε και να φτάναμε πίστα, θα πήγαινε 11… Βάλε την ταλαιπωρία, την έλλειψη ύπνου… που να αποδώσεις, πώς να οδηγήσεις στο όριο έτσι…

Το τρένο έφτασε όντως στις 9… Αλλά ένας «ο μαλάκας ο κλασσικός ο Έλληνας» που είχε βάλει το αυτοκίνητο του πρώτο στην ράμπα του βαγονιού, αγνοείτο … Τον πήρε κάπου ο ύπνος?? Δεν ξεφόρτωνε κανείς…

Τελικά ο μαλάκας εμφανίστηκε και εμείς αναχωρήσαμε κατά τις 10… Φτάσαμε στις 11:30 στη πίστα. Εκεί συνέβη το μαγικό… Από τη δίψα και τη λύσσα η κούραση ξεχάστηκε, ένας δεύτερος εσπρέσσο έκανε προσωρινά καλή δουλειά, οι φόρμες μπήκαν, οι πιέσεις στα λάστιχα ρυθμίστηκαν, η ζελατίνα στο κράνος έκλεισε…

Το pitlane ήταν σύντομα πίσω μου και η εικόνα της Κ1 γέμιζε το οπτικό πεδίο…

Λίγους γύρους αργότερα, όταν τα επινεφρίδια είχαν ήδη αδειάσει ποσότητες νορεπινεφρίνης στο σώμα, όταν η ντοπαμίνη έκανε πάρτυ από τη κορυφή μέχρι τα νύχια… ε, τότε …είπα πάρτυ? Yeap bitch, the party is on, ποιος τη χέζει τη κούραση … ποια κούραση?

(φωτό : στην ευθεία της πίστας των Σερρων / φωτογράφος :Σάββας Κουρίδης)

Πάμε για αρχή…

… αρχή για το roadspirit.wordpress.com

… για τη μοτο, για τις βόλτες, για τα ταξίδια, για τον εθισμό της πίστας, για το φεύγα, για το τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα πάνω σε 2 τροχούς, για καταστάσεις joebar …

σύντομα θα ανέβει υλικό … και απο μια παλιότερη προσπάθεια στο blogspot που θα μετακομίσει σταδιακά εδω, και απο δημοσιευμένα threads στο φόρουμ του moto.gr

λίγη υπομονή, γιατί δεν έχουμε και όλο το χρόνο στη διάθεση μας…