Παρασκευή 31/8
Φτάσαμε Ανκόνα μεσημέρι κατά τις 2. Ετοιμαζόμασταν να βγούμε από το γκαράζ του πλοίου και αντικρίσαμε έξω τον κατακλυσμό! Βέβαια, πριν φύγουμε από Αθήνα, μια ματιά στο ιντερνετ μας είχε δείξει ότι την Παρασκευή προβλέπονταν καταιγίδες, έτσι ήμασταν προετοιμασμένοι. Σταματήσαμε λοιπόν όλοι στη μπουκαπόρτα, ανοίξαμε μπαγκαζιέρες και βγάλαμε τα αδιάβροχα.. Αρματωθήκαμε και περιμέναμε για λίγο μπας και κόψει η βροχή, αλλά το ξανασκεφτήκαμε και αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε. Εξάλλου η βροχή θα μπορούσε να συνέχιζε έτσι για ώρες και εμείς θέλαμε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο να οριζοντιωθούμε για λίγο να ισιώσει το κορμί μας… 22 ώρες ταξίδι με το πλοίο, χωρίς καμπίνα, ήταν αρκετές… Το ξενοδοχείο βρισκόταν στο Ρίμινι, που σημαίνει ότι έπρεπε να καλύψουμε μια απόσταση ~106 χλμ από το λιμάνι…
Από autostrada σκεφτήκαμε ότι θα φτάναμε σχετικά σύντομα.
Καλά!! Με το που βγήκαμε από Ανκόνα και λίγο πριν μπούμε autostrada η βροχή δυνάμωσε, για κάποια στιγμή μάλιστα έγινε χαλάζι (!) και η ένταση του αέρα είχε αρχίσει να προβληματίζει. Κινούμασταν σε παραθαλάσσιο δρόμο και δεξιά μας η θάλασσα λυσσομανούσε. Η εικόνα θύμιζε βαριά χειμωνιάτικη ημέρα, από εκείνες που κάθεσαι μέσα γιατί έξω χαλάει ο κόσμος …
Μετά από περίπου 10 χλμ φτάσαμε στα διόδια για την autostrada Α14 για να βρούμε μπροστά μας το ατελείωτο μποτιλιάρισμα! Πρώτη σκέψη, πως στο καλό θα διανύσουμε 100 χλμ υπο καταρρακτώδη βροχή, φορτωμένοι και κινούμενοι ανάμεσα σε σταματημένα αυτοκίνητα?
Σταματήσαμε ξανά αμέσως μετά τα διόδια και αράξαμε για λίγο σε ένα υπόστεγο…
Δεν πέρασαν όμως 5 λεπτά, και η αρχική σκέψη που κάναμε στο πλοίο, ότι δηλαδή δεν έχει νόημα να περιμένουμε, επικράτησε ξανά και εφόσον ήμασταν όλοι εξοπλισμένοι σωστά, συνεχίσαμε το δρόμο μας…Δεν μασάμε…
Κινούμασταν με ρυθμό χελώνας, πρώτη – δευτέρα στο κιβώτιο, ανάμεσα σε δυο λωρίδες με σταματημένους ιταλούς ΙΧήδες και με την βροχή και τον αέρα να μην καταλαγιάζουν. Μέχρι το 52ο χλμ όμως, οπότε και η βροχή σταμάτησε, καθάρισε ο ουρανός και τελείωσε και το μποτιλιάρισμα… Ανοίξαμε γκάζι και φτάσαμε στο Ρίμινι, συνολικά 2 ώρες μετά από την αποβίβαση μας από το πλοίο…
Ξεκουραστήκαμε για καμιά ώρα, και βγήκαμε για βόλτα με τα πόδια, να δούμε ότι μπορούμε από την κοντινή περιοχή και να καθίσουμε κάπου για φαγητό.
Το Ριμινι είναι ένα παραθεριστικό θέρετρο (Riviera di Rimini). Για πολλές δεκάδες χιλιόμετρα εκτείνεται η παραλία και από την άλλη πλευρά του δρόμου, αμέτρητα ξενοδοχεία το ένα δίπλα στο άλλο, μπαρ, clubs…
Tο Αύγουστο το μέρος κατακλύζεται από Ιταλούς που διασκεδάζουν μέχρι το πρωί, μιλάμε για πολλές χιλιάδες κόσμου! Αν η Ιταλία είχε νησιά, τότε το Ρίμινι θα ήταν μια ιταλική «Μύκονος»… Δηλαδή αδιάφορο… ας είναι. Για το ταξίδι αυτό, εξυπηρετεί ένα και μόνο σκοπό… να είναι η βάση μας…
Το βράδυ περπατήσαμε σε ένα κεντρικό πλακόστρωτο δρόμο που βρίσκεται παράλληλα και πίσω από τον παραλιακό. Από εστιατόρια και καφετέριες, μέχρι εμπορικά καταστήματα και πλανόδιους μικροπωλητές, παντομίμες, χαρτορίχτρες, καραόκε… Ένα μεγάλο roadshow, με ότι θα μπορούσε να δει κανείς σε ένα εντελώς τουριστικό μέρος …
Όμως η παρακάτω ιταλίδα έκλεψε καρδιές, εντυπωσιακά διατηρημένη και όμορφη. FIAT coupe 2300S. Από άλλη εποχή
Ο κόσμος κυκλοφορεί πολύ με ποδήλατα. Φυσικά σε αυτό βοηθά το εκτεταμένο δίκτυο ποδηλατόδρομων (σχεδόν κάθε πεζοδρόμιο φέρει σήμανση ποδηλατόδρομου), ο τρόπος με το οποίο οι οδηγοί αυτοκινήτων σέβονται τα σήματα, τις διαβάσεις, και τους πεζούς, και υποθέτω η ανάλογη παιδεία… Όπως Ελλάντα
Καταλήξαμε στο bar Bounty με έμβλημα τη πειρατική σημαία, και με έναν κιθαρίστα που έδειχνε να έχει πατήσει τα 60 μπορεί και τα 70 (!) και τη συνοδό του να τραγουδάει live ροκιές όλο το βράδυ…
Σάββατο 1/9
Η πληροφορία είχε δοθεί από φίλο που επισκέφτηκε τα μέρη παλιότερα, και επιβεβαιώθηκε από τους μισούς της παρέας οι οποίοι είχαν ξαναέρθει το 2005 για τον αγώνα του Mugello.
Έτσι, ξεκινήσαμε οι άλλοι μισοί στις 9 το πρωί για να ανακαλύψουμε τη μαγική διαδρομή. Το δρόμο SS67 που ενώνει το Forli με το Firenze (Φλωρεντία), και το περίφημο Paso di Muraglione που βρίσκεται περίπου στη μέση της διαδρομής.
Από το Ρίμινι, βγήκαμε autostrada και μετα από 46 χλμ φτάσαμε στο Forli. Από εκεί ακολουθήσαμε τις ταμπέλες για Φιρενζε. Η απόσταση Forli – Firenze είναι ~ 110 χλμ.
Μιλάμε για ένα ορεινό επαρχιακό δρόμο, στενό που στο μεγαλύτερο μέρος του ίσα ίσα χωράνε δυο αυτοκίνητα στις δυο λωρίδες του, με στροφιλίκι που μπροστά του η «Επίδαυρος» και ο «Αϊ Γιάννης» ωχριούν, με χάραξη σφιχτή, και με άσφαλτο και πρόσφυση … ΑΛΛΟΥ! Έκανα reset στον εγκέφαλο, να ξεχάσω ότι ήξερα … δεν είναι δυνατόν! Δεν μπορεί να έχουν τέτοια «πίστα» στη διάθεση τους! Τα χιλιάρια της παρέας εσκεμμένα προσπάθησαν να «γλιστρήσουν». Τίποτα! Ακόμα και οι άσπρες διαχωριστικές γραμμές κρατάνε! Και όλα αυτά, ανάμεσα σε καταπράσινο τοπίο, κατά διαστήματα με θέα προς την κοιλάδα της Τοσκάνης, όπου δηλαδή το επέτρεπε η βλάστηση να δεις παραπέρα.
Από εκεί, πέρασαν στο παρελθόν και άλλοι δικοί μας. Στο σνακ μπαρ που ήταν ανοικτό, η τζαμαρία τίγκα στα αυτοκόλλητα στέκεται ως αναμνηστικό των μηχανόβιων που τίμησαν τη διαδρομή.
Μπαίνοντας μέσα στο καφέ του Giovanni, φωτό στους τοίχους που έχουν να πουν πολλά και να επιβεβαιώσουν αυτό που μέχρι τη στιγμή εκείνη ήταν «αστικός μύθος». Η ιστορία της ιταλικής μοτοσικλέτας είναι αναρτημένη εκεί. Φωτογραφίες της ανάβασης Forli-Muraglione, όπου αστέρες όπως ο Αγκοστίνι, ο μπαμπάς Ροσσι και άλλοι, έκαναν χρόνους απλησίαστους ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα…. Ιστορικές φωτογραφίες από MV που έκαναν εκεί τις δοκιμές τους πριν τον αγώνα του Μugello, αυτόγραφα από τους Fogarty, Melandri, Agostini, Rossi, Hailwood.
Στην επόμενη φωτό, δανεισμένη από το www.muraglione.it, φαίνεται το πέρασμα Muraglione «ντυμένο» στα καλά του…
Εναν εσπρέσσο, ενα panini, και συνεχίσαμε με προορισμό το Firenze (Φλωρεντία).
Φτάνοντας στη Φλωρεντία, είχαμε μια ανασυγκρότηση και άνοιγμα του χάρτη για να επιλέξουμε που θα πάμε στη λιγοστή ώρα που είχαμε στη διάθεση μας. Θέλαμε να γυρίσουμε σχετικά νωρίς το βράδυ στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε, να κάνουμε μια βόλτα ακόμα στο Ρίμινι, και να την πέσουμε νωρίς για ύπνο (…δηλαδή κατά τις 2…) γιατί το πρωί έπρεπε να είμαστε στη πίστα το αργότερο στις 8:00, που σημαίνει ξύπνημα λίγο πριν τις 6…
(to be continued)