150 ημερες στη Νοτια Αμερικη – Prologue

Νότια Αμερική λοιπόν. Γιατί όχι? Ξέραμε ότι δεν ήταν εύκολο εγχείρημα, αλλά ποιος είπε ότι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα εύκολα? Δυσκολίες υπήρξαν αρκετές τόσο κατά την προετοιμασία όσο και κατά την εξέλιξη του ταξιδιού.

Όμως η μεγαλύτερη δυσκολία για την υλοποίηση ήταν η ίδια η απόφαση για το ταξίδι. Ο προϋπολογισμός μας έδειχνε πως όταν θα επιστρέφαμε θα ήμασταν ουσιαστικά με μηδέν στο υπόλοιπο των λογαριασμών μας στη τράπεζα. Σε μιαν άλλη εποχή, αυτό ίσως να μην συνιστούσε πρόβλημα. Στην Ελλάδα του σήμερα όμως κάτι τέτοιο αρκεί για να πεις ότι πρέπει να «κάτσεις φρόνιμα», ιδιαίτερα όταν έχεις συνηθίσει αλλιώς. Χωρίς δουλειά εγώ από το Μάιο του ’12, είχα να διαλέξω αν θα κλεινόμουν μέσα φυλώντας ένα ένα τα αυγά μου και περιμένοντας να περάσει μια κρίση που άλλοι έφτιαξαν για μας ή αν θα έκανα πράξη το όνειρο. Η Έλενα είχε δουλειά, οπότε το ταξίδι για εκείνη πρακτικά ισοδυναμούσε με παραίτηση. Μια δυνατή απόφαση. Επίσης χωρίς εισόδημα και απόντες για τόσο διάστημα θα χρειαζόταν να εγκαταλείψουμε τη στέγη μας, να ξενοικιάσουμε. Με την ολοκλήρωση του ταξιδιού λοιπόν, θα γυρνούσαμε σε μια χώρα που δεν προσφέρει ευκαιρίες, με άδεια πορτοφόλια και χωρίς σπίτι.

Έπρεπε να βγούμε έξω από τη ιδεατή σφαίρα της βόλεψης μας, έξω από την ασφαλή ζώνη του σπιτιού, της δουλειάς (ή μήπως της δουλείας?), έξω από τη τρομοκρατία των media, τη προπαγάνδα του συστήματος που μας θέλει σε αγωνία για το αύριο, ευνουχισμένους, ανήμπορους και άβουλους από το φόβο για το τι μας ξημερώνει. Έπρεπε να θυμηθούμε πως είναι να διψάς για ζωή.  Επιλογή!

Προχωρήσαμε. Με περιορισμένο budget, χωρίς σπόνσορες ή ταμπέλες, μόνο με τα δικά μας εφόδια. Αυτό φυσικά επέδρασε στο τρόπο που ταξιδέψαμε. Κατασκηνώναμε όπου μπορούσαμε ή μέναμε σε τελευταίας κατηγορίας καταλύματα χωρίς ανέσεις, κάποιες φορές χωρίς καν τις στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής. Μαγειρεύαμε το φαγητό μας ή τρώγαμε στα πιο φθηνά συνοικιακά μαγειρεία με τους ντόπιους ή στις τοπικές αγορές, στους δρόμους, αποφεύγοντας σκόπιμα ορισμένα τουριστικά στέκια τα οποία πολλές φορές ήταν ακριβά, ανούσια και κάθε άλλο παρά γνήσια αντιπροσωπευτικά δείγματα του Νέου Κόσμου.

Αυτή η επιλογή όμως μας έδωσε κάτι. Ήρθαμε πιο κοντά στο τόπο αυτό που επισκεφθήκαμε. Στον πραγματικό νοτιοαμερικάνικο τρόπο ζωής. Είδαμε το αυθεντικό. Ζήσαμε από πολύ κοντά τη φτώχεια στην Βολιβία, στο Περού και συνειδητοποιήσαμε πόσα «πολλά» και περιττά έχουμε στη καθημερινότητα μας, πόσο υπερφίαλοι γινόμαστε, και εν τέλει εκτιμήσαμε τα απλά πράγματα. Αυτά που έχουμε ξεχάσει.

Επίσης, αυτή η επιλογή του τρόπου ταξιδιού και η θέληση να γνωρίσουμε το αυθεντικό μας έφερε αντιμέτωπους με δοκιμασίες. Φτάσαμε στα όρια μας, σωματικά, ψυχολογικά και συναισθηματικά. Μάθαμε πράγματα για τους εαυτούς μας. Το αν γίναμε καλύτεροι, αυτό θα το κρίνουν όσοι μας ξέρουν από κοντά, οι δικοί μας άνθρωποι.