Μια Κυριακή ήμασταν καλεσμένοι του Hernan και του φίλου του Carlos, στο σπίτι του 2ου. Ήταν η μέρα του asado τo οποίο είναι κάτι παραπάνω από ένα barbecue. Για τους Αργεντίνους είναι κοινωνική εκδήλωση, είναι η συγκέντρωση της παρέας, είναι παράδοση. Γευτήκαμε το περίφημο αργεντίνικο κρέας, με τους νέους φίλους μας να κάνουν τα πάντα για να αισθανθούμε σαν στο σπίτι μας. Το καλωσόρισμα είχε γίνει με ένα ποτήρι Fernet Branca, το οποίο σύμφωνα με τον Hernan είναι το αλκοολούχο ποτό του λαού, της εργατικής τάξης, του negro.
Το φαγητό ακολούθησε η ώρα του mate και τα μαθήματα εισαγωγής μας στην κουλτούρα αυτής της χώρας συνεχίστηκαν. Το mate αποτελεί τέχνη και ιεροτελεστία για τους Αργεντίνους. Το πίνουν παντού (ήταν πολλές οι φορές που βλέπαμε κάποιους να κουβαλούν μαζί τους την κούπα με ένα θερμός, ακόμα και στο δρόμο), αλλά κυρίως το πίνουν σαν παρέα, με τον οικοδεσπότη να αναλαμβάνει να γεμίζει τη κούπα την οποία κυκλοφορεί δεξιόστροφα στο τραπέζι. Ο κάθε ένας πίνει όλη την κούπα και έπειτα την επιστρέφει στον οικοδεσπότη ο οποίος ξαναγεμίζει και την περνάει στον επόμενο. Ο κύκλος του mate επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, για όσο διαρκεί η κουβέντα.
Τους ακούγαμε να συζητούν και προσπαθούσαμε να πιάσουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε. Ήταν δύσκολο βέβαια. Ούτε εγώ ούτε η Έλενα γνωρίζαμε ισπανικά όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι. Είχαμε όμως τη διάθεση, ήμασταν ενθουσιασμένοι με την πρόκληση, είχαμε το σκονάκι μας, ένα φρασεολόγιο-λεξικό της Lonely Planet (“South American Spanish Phrasebook”) και φυσικά είχαμε τον Hernan o oποίος μιλώντας άπταιστα αγγλικά μας βοηθούσε όσο χρειαζόταν.
Με τους καινούριους μας φίλους κρατήσαμε επαφή. Με τον Hernan θα συναντιόμασταν ξανά στη πορεία του ταξιδιού μας, θα οδηγούσαμε μαζί, θα τον αισθανόμασταν σαν αδερφό μας.
Gracias por todo amigos!
road spirit 