Κλεινοντας το κεφαλαιο Βολιβια

Φύγαμε από την Copacabana στις 18 Οκτωβρίου με πορεία προς τα σύνορα Βολιβίας – Περού, στα οποία φτάσαμε μετά από λίγα λεπτά αφου χαθήκαμε και περιπλανηθήκαμε μέσα σε χωματόδρομους στους οποίους δεν υπήρχε καμία ταμπέλα να μας κατευθύνει και με το GPS να δείχνει το κενό! Για άλλη μια φορά, απρόβλεπτη Βολιβία!. Κάθε μέρα! Αυτή η λέξη, απρόβλεπτη, είναι μια από αυτές που θα μας μείνουν ως ένα από τα πιο έντονα χαρακτηριστικά της χώρας.

Συνολικά ταξιδέψαμε για 19 μέρες στη Βολιβία, διανύοντας 2450 χιλιόμετρα. Προσμετρώντας μαζί και τις πρώτες ημέρες από τη στιγμή που πατήσαμε στις Άνδεις, ζήσαμε ακραίες συνθήκες για τα δεδομένα ενός ταξιδιού με μοτοσικλέτα, ανεβαίνοντας μέχρι τα 5020 μέτρα υψόμετρο αγκομαχώντας, οδηγώντας σε θερμοκρασίες από -8^ο C εώς 37^ο, πότε με χαλάζι, πότε κάτω από έναν ήλιο που θαρρείς ότι σε ψήνει σε δευτερόλεπτα.

Κάθε μέρα έπρεπε να μελετάμε προσεκτικά τους χάρτες για την πορεία της επόμενης ημέρας και να κάνουμε υπολογισμούς για τα διανυθέντα χιλιόμετρα, λογαριάζοντας τα αποθέματα μας σε καύσιμο και σε εφόδια, όπως σε κανένα άλλο οδοιπορικό στο παρελθόν. Υπήρξε μέρα στο altiplano που ξεκινήσαμε κουβαλώντας 8 λίτρα νερό και μέχρι το επόμενο πρωί αυτό είχε τελειώσει χωρίς να ξέρουμε που θα μπορέσουμε να το αναπληρώσουμε, ενώ είχαμε ήδη αφυδατωθεί ως συνέπεια της ακτινοβολίας, της έλλειψης οξυγόνου και της έντονης σωματικής προσπάθειας.

Δεν είναι υπερβολή να πω ότι όση εμπειρία είχα αποκομίσει από τα προηγούμενα ταξίδια με τη μηχανή, στη Νότια Αμερική και ιδιαίτερα στη Βολιβία δεν είχε καμία συνεισφορά, δε μετρούσε, δεν βοηθούσε. Ήταν σαν να ταξίδευα πρώτη φορά. Χρειαζόταν ολικό reset σε αυτά που ήξερα. Ένας τελείως διαφορετικός κόσμος, με διαφορετικές απαιτήσεις στη διαχείριση των δυνάμεων μου, της ψυχολογίας, στη προετοιμασία της μηχανής, στους καθημερινούς χειρισμούς σε κάθε επίπεδο.

Προσωπικά μιλώντας, οι ημέρες στα άγονα και ερημικά υψίπεδα της νοτιοδυτικής Βολιβίας αποτέλεσαν την πιο απαιτητική και μακράν δυσκολότερη δοκιμασία στην οποία έχω υποβληθεί ποτέ, σωματικά, συναισθηματικά και ψυχολογικά. Και όμως, αν με ρωτήσει κανείς σήμερα, αν μου δινόταν η δυνατότητα να ξανακάνω ένα και μόνο ένα κομμάτι του ταξιδιού ποιο θα επέλεγα, εκείνο θα ήταν. Εκείνο εκεί που βουλιάζαμε στην άμμο, που με τα χίλια ζόρια κρατούσα τη μηχανή όρθια κάθε λίγα μέτρα, που δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Εκεί που υπήρξαν στιγμές απόγνωσης, που μονολογούσα με τον εαυτό μου αναρωτώμενος πως θα ξεμπλέξουμε από αυτή τη κατάσταση, σκεφτόμενος ότι ίσως έχουμε κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος, με ένα σωρό άγχη και φοβίες να βγαίνουν στην επιφάνεια. Εκεί θα ήθελα να ξαναβρεθώ. Δεν είναι μαζοχισμός. Είναι αφενός το εξωπραγματικό τοπίο το οποίο ξεπερνά κάθε φαντασία, ασκώντας μια ακαταμάχητη και ανεξήγητη έλξη, που τα λόγια αδυνατούν να την περιγράψουν. Και αφετέρου είναι το γεγονός ότι η επιτυχής διάσχιση του δημιούργησε ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ευφορίας και επιτεύγματος προσωπικού αλλά και ομαδικού . Το τελευταίο προκύπτει από το γεγονός ότι όταν βρίσκεσαι σε μια διαρκή καθημερινή δοκιμασία, κατά την οποία καλείσαι να συνεργαστείς με τον διπλανό σου, πρέπει να βγάλεις τον καλύτερο σου εαυτό. Αυτό το ταξίδι, αυτή η χώρα ή θα μας έδενε ή θα μας τσάκιζε.

Οι σκέψεις της Έλενας ταυτίζονται. Μοιράζεται τα ίδια συναισθήματα με τα παραπάνω, και παρόλο που ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ λόγω των προβλημάτων με το στομάχι της, λέει πως θα επέλεγε ξανά τον ίδιο τρόπο σίτησης. Το μόνο που θα άλλαζε θα ήταν το να μπορούσε να βρεθεί στη Βολιβία με τη δική της μηχανή, κάνοντας τα πράγματα πιο εύκολα και για τους δύο μας (μάλλον).

Χώρα γεμάτη αντιθέσεις, η Βολιβία μας κέρδισε παρά τις κακές στιγμές της με τη δολοφονική οδήγηση των ντόπιων και την άρνηση διάθεσης βενζίνης στους ξένους. Έρημος και κρύο στα δυτικά, τροπικό δάσος και αφόρητη ζέστη στα ανατολικά. Έντονη φτώχεια και εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες διαβίωσης στο altiplano και όμως οι λιγοστοί κάτοικοι εκεί ήταν οι πιο χαμογελαστοί και οι πιο πρόθυμοι να μας μιλήσουν. Σαφώς ανώτερο βιοτικό επίπεδο στα βόρεια και ταυτόχρονα άνθρωποι δυσκολότεροι στη προσέγγιση. Τελικά αυτά τα δυο πάνε μαζί σε όποιο σημείο του πλανήτη και αν βρίσκεσαι.

Οι «Amerindians» μας ξάφνιασαν ευχάριστα. Μια νέα – για εμάς – κουλτούρα, γεμάτη χρώμα, γεμάτη ζωή. Στο Potosi είδαμε την εργατική τάξη, τους ανθρώπους που ζούν από τα ορυχεία της περιοχής, το γνήσιο ιθαγενές στοιχείο της χώρας. Στο Sucre είδαμε την αριστοκρατία, στη La Paz λίγο από όλα, τις συνοικίες με τις παράγκες και τα πλινθόκτιστα σπίτια και τα πλούσια προάστια με τα πανάκριβα γυαλιστερά SUV να γεμίζουν τους δρόμους.

Μακάρι να μπορούσαμε να μέναμε στην Βολιβία περισσότερες μέρες. Όμως ο χρόνος μας πίεζε. Η μεγάλη καθυστέρηση στην άφιξη της μηχανής στην αρχή του ταξιδιού μας είχε φέρει αντιμέτωπους με έναν αντίπαλο στο Περού τον οποίο θέλαμε να αποφύγουμε! Όμως περισσότερα για αυτό σε επόμενο ποστ!

Τα στατιστικά μας:

• Μέρες παραμονής στη Βολιβία : 19
• Διανυθέντα χιλιόμετρα: άσφαλτος / offoad: 1696 / 754
• Μέσο κόστος βενζίνης : 0,90 ευρώ/λίτρο.
• Διανυκτερεύσεις: σε σκηνή free / σκηνή σε camping / σε χόστελ : 1 / 2 / 16
• Μέσο κόστος διανυκτέρευσης ανά άτομο: 4,8 ευρώ
• Ημέρες με διατροφή self-catered / έτοιμη: 7 / 12
• Μέσο ημερήσιο κόστος διατροφής κατά άτομο:  4,7 ευρώ
• Το κόστος του έτοιμου φαγητού όπως και των χόστελ στην Βολιβία είναι τόσο χαμηλό που τις περισσότερες φορές δεν έχει νόημα να μαγειρέψεις το φαγητό σου ή να κατασκηνώσεις, εκτός και αν είναι απαραίτητο λόγω των συνθηκών.