Aναχωρήσμε από την Ushuaia μαζί με τον Hernan και το KLR του. Με μια ενδιάμεση διανυκτέρευση στο Cerro Sobrero, αφήσαμε πίσω μας την Γη του Πυρός και λίγο μετά τα στενά του Μαγγελάνου περάσαμε για τελευταία φορά σύνορα Χιλής – Αργεντινής. Οδηγήσαμε μαζί μέχρι το Rio Gallegos όπου ο φίλος μας θα άφηνε τη μηχανή του σε μεταφορική εταιρία. Εκείνος θα επέστρεφε αεροπορικώς στο Buenos Aires. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το γραφικό χωριό San Antonio de Areco, λίγες μέρες αργότερα.
…
H πορεία μας προς το Buenos Aires ήταν επί της Ruta 3 η οποία διατρέχει κάθετα ολόκληρη την Αργεντινή κατά μήκος την ανατολικής ακτής. Υπάρχουν ελάχιστα πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος σε αυτή τη διαδρομή που κυλά ως επι το πλείστον διεκπεραιωτικά. Μετά το Rio Gallegos, μεταξύ του 51ου και του 50ου παράλληλου, αντιμετωπίσαμε τον πιο βίαιο άνεμο που μας έχει τύχει ποτέ. Στο ποστ “Από τη Salta ως τη Mendoza” έγραψα ότι “στα 20 χρόνια που οδηγώ μοτοσικλέτα, δεν έχω βιώσει ποτέ τέτοιο λυσσασμένο αέρα”. Λάθος. Reset. H μέρα εκείνη στην Ruta 3 καταχωρείται ως η χειρότερη. Τα κεφάλια μας ήταν σάκοι του μποξ και μας χτυπούσε ο Mike Tyson χωρίς έλεος. Φτάσαμε στο δημοτικό camping του San Julian εξαντλημένοι.
Το επόμενο πρωινό ξυπνήσαμε στις 6:45 αφενός για να μπορέσουμε να διανύσουμε όσο περισσότερα χιλιόμετρα γίνεται πριν το φούντωμα των μεσημεριανών ανέμων, αφετέρου επειδή σύμφωνα με τον Hernan είχαμε μπροστά μας τα πιο βαρετά 600 χιλιόμετρα που συναντά κανείς στην ανατολική ακτή της Παταγονίας. Μέχρι τις 12:00 είχαμε καταφέρει να βγούμε από την ανεμοδαρμένη ζώνη και πλέον οδηγήσαμε χαλαρά μέχρι την ακτή Camarones. Βρήκαμε ένα σημείο με απάγκιο στην παραλία και στήσαμε τη σκηνή μας.
Στη ευρύτερη περιοχή υπάρχει μια αποικία πιγκουίνων, απο τις αρκετές που μπορεί να βρεί κανείς στις ακτές του ατλαντικού. Η πιο διάσημη είναι η Punta Tombo αρκετά νοτιότερα αλλά για να μπείς πληρώνεις τσουχτερό εισιτήριο. Αντιθέτως, η pinguinera Camarones έχει ελεύθερη πρόσβαση. Απο την παραλία που είχαμε διανυκτερεύσει, ακολουθήσαμε ένα χωματόδρομο 23 χιλιομέτρων μέχρι την αποικία. Εκεί είδαμε ένα πρωτόγνωρο για εμάς θέαμα. Στεκόμασταν και περπατούσαμε ανάμεσα σε εκατοντάδες πιγκουίνους. Σε ένα μικρο νησάκι απέναντι μπορούσαμε να διακρίνουμε ένα κοπάδι θαλάσσιων λιονταριών. Ικανοποιημένοι επιστρέψαμε στη σκηνή μας και απολαύσαμε ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα.
…
Η χερσόνησος Valdez 400 χιλιόμετρα βορειότερα ήταν η επόμενη στάση μας. Το Puerto Pyramides θεωρητικά είναι ένα όμορφο παραλιακό μέρος το οποιο μας είχαν συστήσει για διαμονή. Δυστυχώς για εμάς, για τους Αργεντίνους είχε ξεκινήσει η περίοδος για τα μπάνια του λαού. Στο μοναδικό κάμπινγκ της περιοχής επικρατούσε το αδιαχώρητο. Τροχόσπιτα και αντίσκηνα ήταν αραδιασμένα κολλητά μεταξύ τους και με εντελώς άναρχο τρόπο. Κοσμοσυρροή. Συμφόρηση. Λαικό προσκύνημα. Με την κούραση να μας έχει κυριεύσει, περισσότερο λόγω της ζέστης, παραιτηθήκαμε απο την προσπάθεια να ψάξουμε για κάτι καλύτερο και στήσαμε τη σκηνή μας εκεί.
Ο μόνος λόγος για να πάει κανείς στο Puerto Pyramides, ως ξένος, είναι να επισκεφθεί τους κόλπους της χερσονήσου Valdez οι οποίοι αποτελούν καταφύγιο φαλαινών. Ήμασταν όμως σε λάθος εποχή. Οι φάλαινες το καλοκαίρι (του νοτίου ημισφαιρίου) αναχωρούν για τα νότια παγωμένα νερά της ανταρκτικής και στη χερσόνησο το μόνο που μπορείς να δεις τον Ιανουάριο είναι πιγκουίνοι και θαλασσοπούλια. Το θερμόμετρο χτύπησε κόκκινα και αυτό μας αποθάρρυνε απο το να καβαλήσουμε τη μηχανή και να οδηγήσουμε μέχρι τα άκρα της χερσονήσου, οπότε αράξαμε μια ακόμη μέρα περνώντας το χρόνο μας κάτω απο τη σκιά ενός αρμυρικιού.
Καταγράφοντας στο ημερολόγιο μας την επίσκεψη στη Valdez ως αποτυχία, συνεχίσαμε την πορεία μας προς τα βόρεια. Δυο μέρες αργότερα φθάσαμε στην Azul, έχοντας εγκαταλείψει την βαρετή ruta 3, προτιμώντας τις επαρχιακές 51 και 76 που περνούν μέσα από όμορφα λιβάδια, τεράστιες εκτάσεις γεμάτες ηλιοτρόπια μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι, απαλές βουνοκορφές και χαμηλούς λόφους τριγύρω.
Στην Azul βρίσκεται ένα ξεχωριστό μέρος που δεν γινόταν να μην το επισκεπτόμασταν. Ένα κομμάτι της παγκόσμιας μοτοσικλετιστικής ταξιδιωτικής κληρονομιάς. Το La Posta del Viajero en Moto, “το στέκι του μοτο-ταξιδιώτη” σε ελεύθερη μετάφραση. Ένας ρομαντικός Αργεντίνος με πολύ αγάπη για την μοτοσικλέτα και το ταξίδι μετέτρεψε πριν απο πολλά χρόνια το γκαράζ του σε στέκι, σε χώρο που ο κάθε περαστικός μοτοταξιδιώτης μπορούσε να ξαποστάσει, να διανυκτερεύσει, να κάνει επισκευές στη μοτοσικλέτα του. Με τον καιρό, το μέρος έγινε γνωστό μέσω του ίντερνετ, των blogs, των φόρουμ και απέκτησε μια σχεδόν θρυλική διάσταση. Από εκεί έχουν περάσει εκατοντάδες μοτοσικλετιστές που ταξιδεύουν στη νότια Αμερική ή και σε όλο το κόσμο. Οι τοίχοι του γκαράζ είναι γεμάτοι σουβενίρ, υπογραφές και μηνύματα, μερικά εκ των οποίων απο πολύ γνωστούς ταξιδιώτες, όπως πχ των Simon & Lisa Thomas (2ridetheworld.com) ή του Jay Kannaiyan (JamminGlobal.com). Υπάρχουν ωστόσο και τόσες άλλες αφιερώσεις απο ταξιδιώτες με μικρά, ταπεινά, σαράβαλα που γύρισαν όλο το κόσμο. Vespas, κινέζικα 125άρια, χρέπια 250άρια. Χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς φανφάρες και στόμφο μέγκα-αντβέντσουρ. Why so serious?
…
Όλες οι φωτογραφίες απο την pinguinera και το la posta de viajero en moto, εδω!
…
O Jorge, γνωστότερος στους φίλους τους ως “Pollo”, μας υποδέχτηκε με ενθουσιασμό παρόλο που εμφανιστήκαμε εντελώς απροειδοποίητα. Στήσαμε τη σκηνή μας στην αυλή του όταν διαπιστώσαμε ότι θα είχαμε για παρέα καμιά 20αριά κουνέλια που αλώνιζαν ελεύθερα. “Κατοικίδια?” ρωτήσαμε χαζά. “Όχι φυσικά, γεύματα!”. Μας είπε να μείνουμε και 2ο βράδυ αλλά έπρεπε να αναχωρήσουμε καθώς την επόμενη μέρα ήταν το ραντεβού μας με τον Hernan.
Στο San Antonio de Areco, λίγα χιλιόμετρα έξω απο την πρωτεύουσα έχουν την εξοχική τους κατοικία οι γονείς του Hernan. Μας φιλοξένησαν για 2 μέρες, τις οποίες περάσαμε μαζί τους πίνοντας mate στην αυλή με τον τυπικό παραδοσιακό τρόπο με την κούπα να αλλάζει χέρια κυκλικά, κάναμε ποδήλατο στους ήσυχους δρόμους του χωριού, και τους ετοιμάσαμε ελληνική κουζίνα. Μουσακάς, γεμιστά και τζατζίκι. Νομίζω ότι ξετρελάθηκαν.
Την Κυριακή 20 Ιανουαρίου αναχωρήσαμε απο το Areco μαζί με τον Hernan που οδήγησε ξανά μαζί μας μέχρι το Buenos Aires, συνοδεύοντας μας μέχρι το χόστελ. Η εβδομάδα που ακολούθησε πέρασε νωχελικά στο χόστελ και νευρικά ταυτόχρονα αφού έπρεπε να γίνουν όλες οι απαραίτητες ετοιμασίες για την φορτωτική της μηχανής και την επιστροφή της στην Ελλάδα.
Περασμένα μεσάνυχτα της 28ης ο Hernan μας πήγε στο αεροδρόμιο. Ακριβώς 150 ημέρες στη νότια Αμερική, έλαβαν τέλος. Το ταξιδιωτικό τελειώνει εδω και επειδή με τους επιλόγους δεν τα πάω καλά, θα γράψω μόνο μια φράση που μου έρχεται. Όπως λένε σε εκείνα τα μέρη:
¡ Hasta la proxima !
…
Track log:
road spirit 