Η νύχτα στο Puno μας είχε αγχώσει. Δεν σταμάτησε να βρέχει και η πρόγνωση του καιρού σε 2-3 site για τις επόμενες ημέρες δεν ήταν ευνοϊκή. Φαινόταν πως η εποχή των βροχών μας είχε προλάβει. Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να προσαρμόσουμε το ωράριο μας και κατά περίπτωση τα δρομολόγια μας. Για το πρώτο, θα χρειαζόταν πλέον να ξυπνάμε καθημερινά πολύ νωρίς, κατά τις 6:30. Αυτό γιατί υπάρχει ένα μοτίβο στη βρόχινη εποχή: συνήθως η βροχή ξεκινά το μεσημέρι και διαρκεί μέχρι το ξημέρωμα με διαστήματα ανάπαυλας. Έτσι, δίδεται ένα χρονικό παράθυρο λίγων ωρών το πρωί το οποίο θα προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε για να καλύψουμε τις αποστάσεις που θέλαμε. Όσον αφορά τα δρομολόγια μας, αυτά θα ήταν υπο εξέταση καθημερινά, αναλόγως τη κατάσταση του δρόμου.
Tα πρώτα 200 χιλιόμετρα ήταν βαρετά. Κινούμενοι σε μεγάλα υψόμετρα στο Περουβιανό altiplano, οι επίπεδες εκτάσεις απλώνονταν παντού γύρω μας χωρίς να διαθέτουν κάτι που να κάνει το μάτι να χαζέψει. Στη Juliaca πήραμε μια γερή δόση από μποτιλιάρισμα, ηχορύπανση και καυσαέριο, μιας και εδώ δεν υπάρχει περιφερειακός δρόμος για να παρακάμψεις τη πόλη, όπως συμβαίνει εξάλλου σε όλο το Περού και σε όλη τη Βολιβία. Μετά το χωριό Pichu το τοπίο σταδιακά άλλαζε καθώς πλησιάζαμε όλο και περισσότερο στα άγρια τμήματα των Περουβιανών Άνδεων. Χιονισμένες βουνοκορφές, πράσινες κοιλάδες και ποτάμια μας έκαναν παρέα μέχρι το Cusco. Η διαδρομή ήταν απολαυστική.
…
Στο Cusco κατευθυνθήκαμε προς το κέντρο εν μέσω έντονης κυκλοφοριακής συμφόρησης και γνωρίζοντας μια νέα οδηγική κουλτούρα. Στη Βολιβία χαρακτηρίσαμε την οδήγηση των ντόπιων δολοφονική, τώρα στο Περού σκεφτόμασταν να αναθεωρήσουμε. Οι Βολιβιανοί έπρεπε να κατέβουν στη κλίμακα και τη πρώτη θέση να καταλάβουν οι Περουβιανοί. Αφήσαμε ένα περιθώριο αμφιβολίας για την ώρα, εξάλλου ήμασταν μόλις 2 μέρες στους δρόμους του Περού.
Φυσικά δεν υπάρχει μαζοχισμός στην πρόθεση μας να καταφεύγουμε στα κέντρα όσων μεγάλων πόλεων είχαν βρεθεί στη πορεία μας. Ήταν αναγκαστική επιλογή. Έξω από αυτά τα αστικά κέντρα δεν υπάρχουν καταλύματα και η αναζήτηση φθηνού χόστελ πάντα οδηγεί στο κέντρο. Στη περίπτωση του Cusco οι επιλογές που μας απέμεναν εξαιτίας των κριτηρίων μας (χαμηλό κόστος και ασφαλές σημείο για τη μηχανή) ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του χεριού. Σε κάθε ένα από τα προτεινόμενα budget hostels στον οδηγό του Lonely Planet είτε δεν θα υπήρχε πάρκινγκ είτε το πλάτος της κύριας εισόδου θα ήταν τόσο στενό που ήταν αδύνατο να περάσει η μηχανή μέσα για να την αφήσουμε σε μια γωνιά της ρεσεψιόν (συνηθισμένη πρακτική) ή στην εσωτερική αυλή. Τη λύση έδωσε- για πολλοστή φορά στο ταξίδι – το horizonsunlimited. Από το hostal Estrellita είχαν περάσει αμέτρητοι μοτοταξιδιώτες στο παρελθόν και ήμασταν τυχεροί που είχε διαθέσιμο δωμάτιο. Με τη βοήθεια του συμπαθέστατου ιδιοκτήτη ξεκινήσαμε τη δημιουργία αυτοσχέδιας ράμπας ώστε να μπορέσω να περάσω τη μηχανή από τα μεγάλα εξωτερικά σκαλοπάτια στην εσωτερική αυλή. Αυτή τη φορά ήταν πιο εύκολα τα πράγματα σε σχέση με το Puno καθώς δεν χρειάστηκε να ισορροπήσουμε τη μηχανή κρατώντας τη δεξιά-αριστερά, μπορούσα να πάρω φόρα και να ρολλάρω στην αυλή. Τακτοποιηθήκαμε και βγήκαμε για περπάτημα στο ιστορικό κέντρο της πόλης και για να πάρουμε προμήθειες.
…
Το ιστορικό κέντρο του Cusco είναι ένας εξαιρετικά δημοφιλής και άκρως τουριστικός προορισμός και κατά συνέπεια είναι και πολύ ακριβό για τα δεδομένα του Περού. Είναι βέβαια πραγματικά όμορφο, με τα αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής κτίρια, τους ναούς, τις αψίδες, τα μοναστήρια, τα οχυρωματικά τείχη και τα παραδοσιακά σπίτια να συνθέτουν ωραίες εικόνες σε πολλές γωνιές της παλιάς πόλης. Το σημερινό στάτους του όμως το οφείλει κυρίως στο πασίγνωστο Machu Pichu καθώς το Cusco είναι η πλησιέστερη μεγάλη πόλη στο σημαντικό αυτό μνημείο, αποτελώντας έτσι το μοναδικό σταθμό μετεπιβίβασης για όλους τους επισκέπτες του μυστηριακού βουνού. Οι ορδές των τουριστών από όλο τον κόσμο που έρχονται κάθε χρόνο στη πόλη της έχουν προσφέρει ανάπτυξη και ευημερία και μια γερή νότα μοντέρνου δυτικού … «πολιτισμού». Ανάμεσα στα αμέτρητα μαγαζιά με τα τουριστικά είδη και τα σουβενίρ υπάρχουν πολυτελή gourmet εστιατόρια, trendy καφετέριες, πεντάστερα χλιδάτα ξενοδοχεία και πανάκριβες μπουτίκ.
…
click here for extra photo gallery at latris blog
Για τους θιασώτες των 2 τροχών, στη κεντρική πλατεία υπάρχει μια pub με ιστορία. Η Norton pub ή Norton Rats Tavern και φυσικά δεν γινόταν να μην καθίσουμε για λίγο εκεί πίνοντας ένα καφέ το απόγευμα.
…
Γυρίσαμε στο χόστελ και με ευχάριστη έκπληξη είδαμε μια ακόμη μηχανή παρκαρισμένη στην αυλή. Ένα 1200GS με βρετανικές πινακίδες και σκωτσέζικη σημαία. Αράξαμε στην αυλή περιμένοντας να εμφανιστεί ο αναβάτης. Όταν άνοιξε μια πόρτα παραδίπλα είδα μια φιγούρα ενός ηλικιωμένου να βγαίνει αργά, κουτσαίνοντας και βαστώντας μια μαγκούρα. Σκέφτηκα πολύ λογικά ότι δεν μπορεί να ήταν εκείνος ο αναβάτης. Σήκωσε το κεφάλι του, αντίκρισα τη σκωτσέζικη σημαία στο καπελάκι που φορούσε και έμεινα να τον κοιτάζω. Του πιάσαμε τη κουβέντα. Δεν τον ρώτησα πόσο χρονών ήταν, ντράπηκα. O Mike, συνταξιούχος, ήταν για 2η φορά στη νότια Αμερική. Τη πρώτη είχε καλύψει ένα μέρος της ηπείρου, είχε αφήσει τη μηχανή στην Ουρουγουάη και είχε επιστρέψει στη πατρίδα του για λίγους μήνες. Μετά ξαναβρέθηκε στη νότια Αμερική για να συνεχίσει το ταξίδι του. «Μα τι να κάνω? Να κάθομαι σπίτι να κουρεύω το γκαζόν? Μπα…». Μιλήσαμε για τη διαδρομή, ανταλλάξαμε κάποιες πληροφορίες και τον καληνυχτίσαμε. Μετά από δυο βράδια στο Cusco θα αναχωρούσαμε πολύ νωρίς το επόμενο πρωί. Ο Mike είχε σκοπό να μείνει αρκετές μέρες εκεί. Θα τον ξανασυναντούσαμε …
…
Track log:
road spirit 
One thought on “Cusco”