Στο Quito μείναμε μια εβδομάδα, όσο περιμέναμε να επισκευασθεί η μηχανή. Η πρωτεύουσα του Εκουαδόρ, χτισμένη σε υψόμετρο 2850 μ., έχει τις αντιθέσεις της όπως κάθε μεγαλούπολη. Έχει τα ακριβά προάστια με τους πλούσιους, όπου οι γειτονιές, τα κτίρια, τα αυτοκίνητα και οι λεπτομέρειες των δρόμων σε κάνουν να νομίζεις ότι θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη. Έχει τις φτωχογειτονιές και έχει εκείνο το όμορφο ιστορικό κέντρο, την παλιά πόλη, όπου το πνεύμα, η ιστορία και η κουλτούρα της νοτίου Αμερικής χτυπάει δυνατά σε κάθε γωνιά. Δεν έχει την ομορφιά της Cuenca αλλά έχει μια μεγαλοπρέπεια μοναδική με τον καθεδρικό ναό, τα πολλά μοναστήρια, το παλάτι της κυβέρνησης, τα μουσεία και τα αναρίθμητα κτίρια με τις προσόψεις τους διατηρημένες από τον 17ο αιώνα. Όλα αυτά συνθέτουν μια ατμόσφαιρα ταιριαστή σε έναν τόπο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, όπως έχει χαρακτηρισθεί από την UNESCO.
Οι δρόμοι είναι γεμάτοι. Οι fruterias πωλούν φρούτα πρωτόγνωρα στα μάτια μας. Τα καρπούζια εδώ (όπως και στο Περού) είναι τα πιο νόστιμα και ζουμερά που έχουμε φάει ποτέ, μακράν. Οι heladerias δεν προλαβαίνουν να σερβίρουν παγωτά. Στην Mercado central (κεντρική αγορά) και στην mercado της Santa Clara οι μυρωδιές των φαγητών που αναδύονται μας τραβούν. Τα meriendas (μεσημεριανό) που σερβίρονται στα κιόσκια με Locros de papa (πατατόσουπες με τυρί και αβοκάντο), truchas (πέστροφες) και corvinas (λαυράκια) είναι νόστιμα, φθηνά αλλά πλούσια. Μοιραζόμαστε τους ίδιους πάγκους με τους ντόπιους για να φάμε. Χαμογελούν γνήσια, μας λένε buenas tardes και μας εύχονται aproveche (καλή όρεξη).
…
Στα τραμ και στα λεωφορεία, τα οποία χρησιμοποιήσαμε αρκετά, επικρατεί το αδιαχώρητο. Μάχη. Στην συνοικία Mariscal τα σύγχρονα trendy café bar μας μεταφέρουν σε άλλο τόπο και χρόνο. Είναι η καρδιά της διασκέδασης («δυτικού» τύπου) αλλά και μέρος για το οποίο οι ταξιδιωτικοί οδηγοί συνιστούν ιδιαίτερη προσοχή. Και ενώ σκεφτόμασταν ότι θα υπερβάλλουν, είδαμε έναν 60άρη άντρα να βγαίνει από ένα μαγαζί. Τον πλεύρισε κάποιος και με μια κίνηση με το ένα χέρι τον πέταξε στον τοίχο ενώ με το άλλο του βούτηξε ότι είχε στη τσέπη του παντελονιού του.
Ολόκληρη η συλλογή φωτογραφιών απο τους δρόμους του Quito: κλικ εδω
…
Ένα βράδυ συναντηθήκαμε με τον έλληνα πρόξενο με τον οποίο είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο το βράδυ που χάλασε η μηχανή. Ήρθε και μας πήρε με το αυτοκίνητο του και πήγαμε σε ένα ελληνικό εστιατόριο, του φίλου του Άλεξ τον οποίο επίσης γνωρίσαμε. Συζητήσαμε για ώρα με πολύ ενδιαφέρον για το ταξίδι αλλά και για το Εκουαδόρ και για την συνθήκες που επικρατούν εκεί. Κύριε Εμμανουηλίδη σας ευχαριστούμε πολύ! Για το κέρασμα αλλά κυρίως για τη θέληση σας να μας βοηθήσετε.
Στις 17 Νοεμβρίου παραλάβαμε τη μοτοσικλέτα από την αντιπροσωπία. Καινούρια πηνία, φρέσκα λάδια και φίλτρο, με μια έκπτωση στο συνολικό κόστος αφού τελικά πληρώσαμε περίπου 1150 δολάρια. Δυο ακόμα προβλήματα είχαν λυθεί τις τελευταίες μέρες. Η φωτογραφική που δεν λειτουργούσε και το GPS, είχαν επανέλθει στη ζωή. Η φωτογραφική από μόνη της. Το δε πρόβλημα με το GPS εντοπίσθηκε στην προστατευτική μεμβράνη της οθόνης, η οποία από τον ήλιο είχε σκληρύνει ασκώντας συνεχή πίεση στην οθόνη προκαλώντας το πάγωμα της. Αφαιρέθηκε η μεμβράνη και το GPS ήταν πάλι λειτουργικό.
Τρεις αστοχίες που έκαναν την εμφάνιση με χρονική διαφορά 2-3 ημερών η μια από την άλλη, αποτελούσαν παρελθόν με την ίδια διαφορά φάσης. Μαγικά σαμάνων των Άνδεων, συμπαντική συνομωσία, Θεία παρέμβαση, plain bad luck. Διαλέξτε ότι ταιριάζει στα πιστεύω σας. Εμείς πάντως την επόμενη μέρα με αναπτερωμένο το ηθικό μας και ξεκούραστοι από την εβδομαδιαία παραμονή μας στο Quito, αναχωρήσαμε. Πορεία βόρεια σε αναζήτηση ενός ορόσημου για το ταξίδι μας. Φτάσαμε στη μικρή πόλη Cayambe. Στην νότια έξοδο της πόλης ήταν ο στόχος μας. Πατούσαμε πάνω στην γραμμή του ισημερινού. Το GPS επιβεβαίωνε το στίγμα μας. Γεωγραφικό πλάτος 0.0.0. Ήμασταν στο «κέντρο του κόσμου»!
…
Το αρχικό πλάνο μας έφτανε μέχρι εκεί. Στον ισημερινό θα κάναμε αναστροφή για να κατευθυνόμασταν νότια. Όσο πιο νότια γίνεται. Αλλά κάτι μας έτρωγε να συνεχίσουμε βόρεια. Μόλις 180 χιλιόμετρα μας χώριζαν από μια χώρα παρεξηγημένη για το περισσότερο κόσμο. Τη χώρα των καρτέλ της κοκαΐνης, αυτό είναι το πρώτο που έρχεται στο μυαλό των περισσότερων, την Κολομβία. Τα σχέδια είχαν γίνει αχταρμάς από την αρχή του ταξιδιού πολλές φορές, οπότε τι θα ήταν μια ακόμη αλλαγή? Γιατί όχι? Ο πειρασμός του να δούμε μια ακόμη χώρα, έστω και για λίγο, επικράτησε. H Κολομβία ήταν πάρα πολύ κοντά μας για να την αγνοήσουμε.
…
Track log:
road spirit 
2 σκέψεις σχετικά με το “Στο Quito και στο «κέντρο του κόσμου»”