Καθοδόν προς το Salento, λίγο έξω από την πόλη Cali μας προσπέρασε ένα 1200GS. Στα μπαγκάζια του πάνω ήταν δεμένη μια μαγκούρα. Χάρη σε αυτόν τον «έξτρα» εξοπλισμό αναγνωρίσαμε αμέσως τη μηχανή. Ήταν ο Mike με τον οποίο είχαμε γνωριστεί στο χόστελ στο Cusco περίπου πριν από 1 μήνα. Κάναμε μια σύντομη στάση και τα είπαμε, έπειτα οδηγήσαμε για λίγο μαζί αλλά εκείνος έπρεπε να συνεχίσει προς Cartagena και αποχαιρετισθήκαμε. Η υπόλοιπη διαδρομή ήταν μάλλον αδιάφορη, μια ευθεία. Φτάσαμε στη Zona Cafetera. Περάσαμε μέσα από μια ομολογουμένως αρκετά άσχημη πόλη, την Armenia, για να καταλήξουμε, υπό βροχή πάντα, στο μικρό όμορφο και γραφικό χωριό Salento.
Το Salento βρίσκεται στη καρδιά του «τριγώνου του καφέ». Εξαιτίας του υψομέτρου και της εγγύτητάς του στην κεντρική κορδιλιέρα των Κολομβιανών Άνδεων χαίρει ενός ήπιου κλίματος καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Η ζωή εκεί κυλάει αργά και χαλαρά και για το λόγο αυτό τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί σε δημοφιλή προορισμό για backpackers, χωρίς ωστόσο να έχει χάσει την νότα του αυθεντικού, χωρίς να έχει μετατραπεί σε tourist trap.
…
Βρήκαμε χόστελ του οποίου ο άγγλος ιδιοκτήτης είχε και μια μικρή φυτεία καφέ στην οποία οργάνωνε ημερήσιες ξεναγήσεις. Την επομένη λοιπόν φορώντας γαλότσες δανεικές, μιας και η λάσπη στο μονοπάτι που οδηγούσε στη φυτεία ήταν μπόλικη, απολαύσαμε μια πολύ όμορφη εμπειρία. Είδαμε από κοντά όλη τη διαδικασία της παραγωγής του καφέ, από τα μικρά φυτώρια μέχρι την συγκομιδή, μαθαίνοντας παράλληλα και πολλές ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το εμπόριο και τα χαρακτηριστικά των διαφορετικών χαρμανιών. Η ξενάγηση έκλεισε πίνοντας φρέσκο καφέ που μας καβούρδισε εκείνη την στιγμή στο τηγάνι ο υπεύθυνος της εγκατάστασης.
…
Τις μέρες εκείνες, σε μια επικοινωνία που είχαμε μέσω skype με Ελλάδα λάβαμε ένα καλό δώρο. «Θα καλύψουμε εμείς το κόστος της επισκευής της μηχανής, ώστε να συνεχίσετε το ταξίδι σας όπως το είχατε σχεδιάσει» ήταν τα λόγια από το οικογενειακό περιβάλλον. Εκείνο το χιλιάρικο ισοδυναμούσε με βενζίνη, φαγητό και διαμονή για 1 μήνα. Ήταν ότι έπρεπε για να επανέλθουμε στο αρχικό πλάνο με στόχο την άκρη της αμερικανικής ηπείρου στη Γή του Πυρρός. Έτσι, στις 22 Νοεμβρίου η πορεία μας βόρεια σταμάτησε. Το σκεφτήκαμε από εδώ, το φέραμε από εκεί, αποφασίσαμε να μην ξοδέψουμε άλλο χρόνο στην Κολομβία και να στραφούμε γρήγορα προς το νότο. Θα συνεχίζαμε πλέον για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας κατεβαίνοντας στο χάρτη όσο περισσότερο μπορούσαμε.
Πριν αφήσουμε πίσω μας το Salento, προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε την κοντινή κοιλάδα Cocora που φημίζεται για ένα ενδημικό είδος φοίνικα (wax palm tree). Δυστυχώς όμως ο δρόμος που οδηγούσε στα ενδότερα της κοιλάδας απαιτούσε 4×4 λόγω υπερβολικής λάσπης και έτσι κάναμε αναστροφή. Δεν θέλαμε να χάσουμε χρόνο.
…
Περισσότερες φωτογραφίες απο το Salento στο blog της Έλενας: Salento
…
Ακολουθήσαμε ακριβώς την ίδια διαδρομή όπως όταν «ανεβαίναμε». Μια διανυκτέρευση στο Popayan και την επόμενη μέρα ήμασταν στα σύνορα με το Εκουαδόρ. Στην Κολομβιανή πλευρά οι διαδικασίες απλές και το σφράγισμα της εξόδου μας από την χώρα ήταν γρήγορο. Στη πλευρά του Εκουαδόρ όμως τα γραφεία είχαν μείνει χωρίς ρεύμα αναγκάζοντας μας να περιμένουμε για αρκετές ώρες. Καθισμένος έξω για τσιγάρο, ενώ η Έλενα είχε πάει μέσα για να τσεκάρει μήπως και είχαμε κάποια εξέλιξη, άκουσα μια στιγμή ένα παλικάρι να απευθύνεται σε εμένα. «Excuse me, road spirit?». Ήταν ο Artia με τον Vadim, τα δυο παιδιά από τις ΗΠΑ που τους είχαμε συναντήσει στη μέση του πουθενά στη Βολιβία πριν ενάμιση μήνα, την ημέρα που αναζητούσαμε την ruta del che. Από τότε είχαμε ανταλλάξει κάποια μηνύματα στο advrider, κυρίως σε thread με πληροφορίες για την κατάσταση των δρόμων στο Περού. Δεν γνωρίζαμε όμως, ούτε εκείνοι, ότι θα βρισκόμασταν την ίδια περίοδο στην ίδια περιοχή!
…
Όταν πλέον οι Η/Υ λειτούργησαν και η είσοδος μας στην χώρα του Ισημερινού καταχωρήθηκε στο σύστημα, ήταν βράδυ. Αποχαιρετήσαμε οριστικά την Κολομβία και διανυκτερεύσαμε στην συνοριακή πόλη της χώρας του Ισημερινού.
Ρεζουμέ Κολομβίας.
Ήταν πολύ λίγο. Ήταν σφηνάκι. Αν πούμε ότι καταλάβαμε τι παίζει στην Κολομβία θα είναι ψέμα. Παρόλα αυτά, από τα ελάχιστα που είδαμε, μπορούμε να πούμε ότι μας άρεσε πολύ. Ζεστοί, χαμογελαστοί και φιλόξενοι άνθρωποι και όμορφη φύση. Κρατάμε αυτή τη σύντομη εμπειρία και τη συνδυάζουμε με τα λεγόμενα και τις ιστορίες άλλων ταξιδιωτών σε εκείνη τη χώρα, που παρέμειναν για παραπάνω χρόνο και έγραψαν πολλαπλά περισσότερα χιλιόμετρα. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως στην Κολομβία θα ξαναπηγαίναμε άνετα και θεωρούμε πως έχουμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς. Υπάρχουν επικίνδυνες περιοχές λόγω FARC αλλά ως επι το πλείστον βρίσκονται στα βορειοδυτικά, στα στενά του Darrien, όπου έτσι και αλλιώς δεν πας γιατί δεν υπάρχουν δρόμοι. Κατά τα άλλα οι περισσότεροι Κολομβιανοί λειτουργούν ιδιαιτέρως προστατευτικά προς τους τουρίστες της χώρας τους, θέλοντας να αποτινάξουν την ρετσινιά της χώρας των καρτέλ.
- Ημέρες διαμονής : 6
- Διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο/χόστελ/κάμπινγκ: 0/6/0
- Ημέρες στο δρόμο : 4
- Διανυθέντα χιλιόμετρα (offroad): 1403 (10)
- Κόστος βενζίνης: ~ 1 ευρώ/λίτρο
- Μέσος όρος ημερήσιου κόστους διατροφής: 3,5 ευρώ/άτομο
- Μέσος όρος κόστους διανυκτέρευσης: 9,2 ευρώ/άτομο/βράδυ
Track log:
road spirit 
One thought on “Φρέσκος Κολομβιανός καφές”