Εξερχόμενοι απο τη Χιλή, ακολουθήσαμε την παραλίμνια διαδρομή ως την πόλη Perito Moreno όπου θα είχαμε την ευκαιρία μας για ανεφοδιασμό σε φθηνά καύσιμα. Έπειτα, θα πιάναμε τη Ruta 40. Ο δρόμος αυτός, που διατρέχει ολόκληρη την Αργεντινή από βορά ως νότο για πάνω απο 5.000 χιλιόμετρα, έχει ταυτιστεί με την περιπέτεια, έχει ένα όνομα κάπως βαρύ. Νομίζω πως αυτό το οφείλει σε παλιότερες εποχές και στους ταξιδευτές άλλων χρόνων, τότε που η Ruta 40 ήταν ένας πραγματικά απόμερος και δύσκολος χωματόδρομος από άκρη σε άκρη, και που οι υποδομές κατά μήκος του ήταν πραγματικά σπάνιες και διάσπαρτες μεταξύ τεράστιων αποστάσεων.
Κάποτε θα αποτελούσε πραγματική πρόκληση να τον διασχίσεις ολόκληρο με μια μοτοσικλέτα. Αυτή τη κληρονομιά την κουβαλά ακόμα μέχρι σήμερα, αν και πλέον η κατάσταση είναι διαφορετική. Προς το καλύτερο, ευκολότερο. Πολύ μεγάλα τμήματα της ruta 40 έχουν ασφαλτοστρωθεί. Υπάρχουν ωστόσο δυο περιοχές που ακόμα διατηρούν λίγη απο τη φήμη του πιο δύσκολου και σκληροτράχηλου δρόμου της Αργεντινής. Η μία είναι στα βόρεια, στην επαρχία Salta. Περνά απο το San Antonio de los Cobres (που είχαμε επισκεφθεί πριν 3 μήνες). Η δεύτερη είναι στο νότο και επρόκειτο να την διαβούμε εκείνη τη μέρα. Απο το Bajo Caracoles, 125 χλμ νοτίως του Perito Moreno, ως το Tres Lagos, 335 χλμ μακρύτερα.
Μεταξύ των 335 χιλιομέτρων που χωρίζουν τα 2 μικρά χωριά (το Bajo Caracoles δεν πρέπει να έχει πάνω από 50 κατοίκους) υπάρχει το απόλυτο τίποτα. Μόνο 2 “estancias” (ράντσα) τα οποία όμως μπορεί και να τα βρείς κλειστά, αλλά ακόμα και αν τα βρείς ανοικτά, η κατάσταση τους είναι για κλάματα θυμίζοντας απομεινάρια Αποκάλυψης. Αυτό τουλάχιστον είδαμε εμείς, όταν αναζητώντας κατάλυμα παρεκκλίναμε απο την ruta 40 κατευθυνόμενοι στην “estancia Siberia” για να αντικρίσουμε ένα παράπηγμα, τόσο βρώμικο και άθλιο, που τα φτωχικά χόστελ του Περού και της Βολιβίας φάνταζαν μπροστά του πολυτελή. Όταν δε, ο ξερακιανός ιδιοκτήτης μας ζήτησε 350 pesos (περίπου 55 ευρώ με την τότε ισοτιμία) απλά γελάσαμε και συνεχίσαμε το δρόμο μας.
Σε εκείνα τα 335 χιλιόμετρα δεν υπάρχει ούτε πρατήριο καυσίμων. Το νούμερο μπορεί να ακούγεται διαχειρίσιμο όμως το πρόβλημα έγκειται σε δυο έξτρα παραμέτρους. Ότι συχνά το ένα και μοναδικό βενζινάδικο στο Bajo Caracoles, όπως επίσης το ένα και μοναδικό πρατήριο στο Tres Lagos ξεμένουν! Μετά το Tres Lagos, η μοναδική δυνατότητα για ανεφοδιασμό είναι στο El Chalten, δυτικά της Ruta 40. Αυτό σημαίνει, ότι υπάρχει πάντα η πιθανότητα (όπως έχει συμβεί αρκετές φορές, με βάση μαρτυρίες στο horizons unlimited), να χρειαστεί να καλυφθούν αποστάσεις είτε 460 χιλιομέτρων (Perito Moreno – Tres Lagos), είτε 450 χιλιομέτρων (Bajo Caracoles – El Chalten), ή στη χειρότερη, 580 χιλιόμετρα (Perito Moreno – El Chalten) με ένα γέμισμα.
Η δεύτερη παράμετρος είναι ότι σε εκείνη την τεράστια, επίπεδη και αχανή έκταση, οι άνεμοι που φυσούν απο τα δυτικά είναι συχνά τόσο ισχυροί, που έχουν ως αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με την οδήγηση σε χώμα, την κατακόρυφη αύξηση της κατανάλωσης. Η ωφέλιμη εμβέλεια της μοτοσικλέτας μπορεί να μειωθεί ακόμα και στο μισό του μέσου όρου της.
Η ένταση των ανέμων στην συγκεκριμένη περιοχή έχει προσθέσει μια επιπλέον πινελιά φόβου στη φήμη της Ruta 40, αξιώνοντας τα “παράσημα” για πάρα πολλές πτώσεις και σοβαρούς τραυματισμούς αναβατών. Γνωρίζαμε ότι αρκετά τμήματα της συγκεκριμένης διαδρομής, ειδικά τα τελευταία 40 χιλιόμετρα πριν το Tres Lagos ήταν πολύ δύσκολα, με πολύ παχύ χαλίκι, τόσο βαθύ που οι τροχοί βυθίζονται μέσα. Αυτά, με βάση περιγραφές προηγούμενων ταξιδιωτών. Σε τέτοιο τερέν, τα πράγματα είναι δύσκολα όταν έχεις να κρατήσεις σε πορεία ένα σύνολο που κινείται σε 2 τροχούς, ζυγίζει πάνω απο 400 κιλά και δέχεται ριπές ανέμων που ξεπερνούν σε ταχύτητα τα 100 χ.α.ω.
Οι συμβουλές των βετεράνων για να μειωθούν οι πιθανότητες ατυχήματος σε εκείνο το μυθικό τμήμα της ruta 40 ήταν να ξεκινά η οδήγηση τα χαράματα, τότε που οι άνεμοι δεν έχουν ξυπνήσει ακόμα. Να καλύπτεται όση περισσότερη απόσταση γίνεται μέχρι τις 12:00 – 13:00, τότε που ο ήλιος πλέον έχει ζεστάνει την ατμόσφαιρα, προκαλώντας έτσι λόγω της διαφοράς “δυναμικού” σε σχέση με τις παγωμένες Άνδεις, τη ανάπτυξη των ιλιγγιωδών ανέμων που κατεβαίνουν από την μεγάλη οροσειρά για να γεμίσουν την κενή παταγονική στέπα. Μετά, αν είσαι τυχερός και οι άνεμοι καταλαγιάσουν λίγο αργά το απόγευμα, μπορείς να συνεχίσεις την πορεία σου για όσο αντέχεις.
Έχοντας λάβει υπόψη όλα τα παραπάνω, ήμασταν προετοιμασμένοι για μια καλή μάχη. Προκειμένου να μην πιέσουμε αδικαιολόγητα την τύχη μας, είχαμε υπολογίσει ότι εκείνα τα 400+ χιλιόμετρα θα τα βγάζαμε σε δυο μέρες, ή, αν ήμασταν άτυχοι ως προς τον άνεμο και την κατάσταση του εδάφους, ακόμα και σε 3 μέρες. Καλύτερα αργά και εκ του ασφαλούς. Πτώση εκεί, που θα ήμασταν μόνοι μας ποιος ξέρει για πόσο, θα μας έβαζε σε άσχημες περιπέτειες, αν πχ βρισκόμασταν πλακωμένοι από την μοτοσικλέτα και ανήμποροι να κουνήσουμε.
Σταθήκαμε όμως τυχεροί. Στο Bajo Caracoles το βενζινάδικο ήταν ανοικτό. Τα έργα ασφαλτόστρωσης της ruta 40 είχαν προχωρήσει, ο άνεμος δεν μας προβλημάτισε ούτε μια φορά, σχεδόν δεν φυσούσε. Τα τμήματα με το βαθύ χαλίκι ήταν πολύ λιγότερα από όσο περιμέναμε, ενώ υπήρχαν μερικές περιοχές με νωπό χώμα, στα οποία φαινόταν ξεκάθαρα ότι είχε προηγηθεί βροχή τις προηγούμενες μέρες, με τη λάσπη να μην έχει στεγνώσει. Μπορέσαμε και βγάλαμε όλη την απόσταση των 540 χιλιομέτρων απο τα σύνορα μέχρι το Tres Lagos σε μια μέρα, αν και τη τελευταία μισή ώρα οδηγούσαμε σχεδόν νύχτα. Στο Tres Lagos φτάσαμε στις 10 το βράδυ και κατασκηνώσαμε, κουρασμένοι αλλά και με επιπλέον αβάντα στο πρόγραμμα μας αφού για άλλη μια φορά, μετά την Carretera Austral, καταλήγαμε να έχουμε κερδίσει 1-2 ακόμα πολύτιμες μέρες για το χρονοδιάγραμμα μας.
…
Το επόμενο μεσημέρι βρεθήκαμε στο Chalten. Μας είχε τραβήξει εκεί το εντυπωσιακό Fitz Roy, ένας κάθετος γρανιτένιος όγκος που αιχμαλωτίζει την ματιά απο μακριά, αρκεί να μην έχει κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα. Για να δείς όμως καλύτερα το εντυπωσιακό βουνό απαιτείται πεζοπορία προς τη λίμνη Laguna Tore η οποία δυσκολεύει αρκετά προς το τέλος, απαιτώντας περίπου 6 ώρες πήγαινε έλα. Σκοπεύαμε να το προσπαθήσουμε την 2η μέρα, αλλά τότε ο καιρός αγρίεψε για τα καλά, υπενθυμίζοντας μας πως εκεί η έννοια “καλοκαίρι” δεν έχει και τόση υπόσταση. Ακόμα και έμπειροι πεζοπόροι και ορειβάτες, που επισκέπτονται κατά εκατοντάδες το χωριό για αυτόν αποκλειστικά τον σκοπό, είχαν καθηλωθεί στα camping μην θέλοντας να ρισκάρουν μια προσέγγιση στο Fitz Roy.
Για εμάς ήταν ευκαιρία για χαλάρωση. Περάσαμε το χρόνο μας συζητώντας με τον Eric απο το Βέλγιο, o oποίος με μια R100GS ταξίδευε και εκείνος στην νότια Αμερική. Μια εβδομάδα πριν βρισκόταν στην Ushuaia, λέγοντας μας πως ο καιρός ήταν άσχημος, με πολύ κρύο και βροχή. Ότι πηγαίνοντας προς το Calafate, την πόλη που θα επισκεπτόμασταν στη συνέχεια, συνάντησε χιόνι και πάγο στο δρόμο και ότι ένα κομμάτι της Ruta 40 μαζεύει πολύ λάσπη όταν βρέχει. Κουβεντιάζαμε όλη μέρα και ανταλλάσσοντας τις εμπειρίες μας απο το ταξίδι και ήταν ευχάριστο να ανακαλύπτεις πως κάποιοι μοτοταξιδιώτες μοιράζονται ακριβώς τον ίδιο τρόπο σκέψης, την ίδια θεώρηση για τα πράγματα γύρω τους.
Τη τρίτη μέρα ο καθαρός ουρανός μας έδωσε το έναυσμα για να καβαλήσουμε τη μηχανή και να κάνουμε μια όμορφη χωμάτινη διαδρομή 70 χιλιομέτρων προς τη λίμνη Desierto. Στο ενδιάμεσο πλησιάσαμε λίγο καλύτερα τo Fitz Roy. Ωστόσο δεν είχαμε διάθεση για 4ωρο περπάτημα. Θέλαμε να ξεκουραστούμε σκεφτόμενοι πως τις επόμενες ημέρες θα μας δινόταν η ευκαιρία για μια πολύ γερή δόση πεζοπορίας σε ένα αντίστοιχο τοπίο, νοτιότερα στη Χιλή, στον δρυμό Torres del Paine.
…
Προπαραμονή πρωτοχρονιάς αναχωρήσαμε απο το Chalten με τον ουρανό να έχει ένα βαρύ μολυβί χρώμα. Η θερμοκρασία και ο παγωμένος θυελλώδης άνεμος έδιναν ρεσιτάλ ζόρικης χειμερινής παράστασης. Στο Calafate φτάσαμε υπο καταρρακτώδη βροχή. Βρήκαμε camping, στήσαμε σκηνή σε χρόνο ρεκόρ και κάτω απο ένα υπόστεγο μαγειρέψαμε το γεύμα μας. Το πρόγραμμα προέβλεπε 3μερη παραμονή εκεί, εν όψη πρωτοχρονιάς. Θα συναντιόμασταν με τον Jeremie, τον Γάλλο που είχαμε γνωρίσει στο χόστελ μας στην αρχή του ταξιδιού τότε που περιμέναμε την άφιξη της μηχανής. Ο Jeremie γυρνούσε όλη την Αργεντινή με ένα σαράβαλο VW Combi που αγόρασε στο Buenos Aires, μαζί με την κοπέλα του η οποία όμως στα μισά εγκατέλειψε μην αντέχοντας τις δυσκολίες του ταξιδιού. Γιορτάσαμε μαζί την αλλαγή του χρόνου, παρέα και με ένα ζευγάρι Ολλανδών που έκαναν περίπου το ίδιο ταξίδι με εμάς αλλά με ποδήλατα και είχαν στήσει τη σκηνή τους λίγο πιο πέρα απο την δική μας.
Νωρίτερα μέσ’την ημέρα, είχαμε επισκευθεί τον παγετώνα Perito Moreno (δεν έχει σχέση με την ομώνυμη πόλη 660 χιλιόμετρα βορειότερα την οποία αναφέραμε στην αρχή του ποστ). Ένα θέαμα που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό όταν τον πρωτοαντικρίζεις, ακόμα και από μακρυά, απο τον δρόμο που οδηγεί στον σχετικό δρυμό. Ήμασταν τυχεροί που ο καιρός έκανε ένα διάλυμα απο το καθημερινό τσατισμένο μοτίβο του που μας συνόδευε τις περισσότερες ημέρες, από τότε που πιάσαμε Παταγονία. Ξοδέψαμε πολλές ώρες εκεί, πάνω στις ειδικές εξέδρες που έχουν κατασκευάσει απέναντι απο το μέτωπο του παγετώνα, χαζεύοντας το εκτυφλωτικό γαλαζόλευκο χρώμα του και ακούγοντας τους κρότους που αντηχούν παντού, σαν κεραυνοί, από το σπάσιμο των πάγων του κάθε λίγο. Υπάρχει και η δυνατότητα για να προσεγγίσεις πολύ περισσότερο με σκάφος, αλλά το ζητούμενο αντίτιμο δεν ήταν για το βαλάντιο μας.
…
click εδω για να δείτε 60 φωτογραφίες απο αυτό το σκέλος του ταξιδιού
…
Στις 2 Ιανουαρίου, αφήσαμε το κοσμοπολίτικο Calafate. Σειρά είχε πάλι η Χιλή και ακόμα ένα από τα πιο ξακουστά τοπία της Παταγονίας.
…
Track log:
Τα χωμάτινα τμήματα της ruta 40 (με το σκούρο μπλε χρώμα) είναι ως επι το πλείστον εύκολα, αρκεί να ευνοούν οι συνθήκες. Αν ο καιρός είναι άσχημος τα πράγματα μπορούν να δυσκολέψουν αρκετά, ιδιαίτερα στα τελευταία 30-40 χιλιόμετρα προς το Tres Lagos. Τα έργα ωστόσο επεκτείνονται, είναι θέμα χρόνου ολόκληρο το τμήμα αυτό να ασφαλτοστρωθεί (αν δεν έχει ήδη γίνει).
road spirit 
2 σκέψεις σχετικά με το “Chalten & Calafate, Παταγονία”