Maravillosa Argentina ! Πώς να περιγράψεις την εντυπωσιακή αργεντίνικη φύση στα δυτικά άκρα των παταγονικών επαρχιών Neuquen, Rio Negro και Chubut?
Από την Zapala αντί να ακολουθήσουμε την κεντρική αρτηρία της ruta 40 επιλέξαμε την λιγότερο ταξιδεμένη ruta 46 ως την Laguna Blanca. Ήμασταν στα βορειοδυτικά άκρα της παταγονικής στέπας (η οποία εκτείνεται μέχρι τον Ατλαντικό), σε μέρη άγρια, μοναχικά και γυμνά, όπου ο χειμώνας διαρκεί περίπου 7 μήνες ενώ η μέση θερμοκρασία μόλις που αγγίζει τους 3°C. Και παρόλο που θεωρητικά η παρουσία μας εκεί ήταν το καλοκαίρι, οι συνθήκες ήταν υπέρ του δέοντος χειμωνιάτικες για τα δικά μας μεσογειακά δεδομένα δικαιώνοντας και με το παραπάνω τα κλιματολογικά στατιστικά της περιοχής.
Από την αναχώρηση μας το ξημέρωμα μέχρι και την Rahue είχε ψιλόβροχο με μια ιδιαιτέρως παγωμένη ατμόσφαιρα, με ένα βαρύ γκρι ουρανό και φυσικά ο άνεμος που ξύριζε ήταν διαρκώς στα φόρτε του. Όμως δεν θα μπορούσα να φανταστώ το συγκεκριμένο μέρος ντυμένο αλλιώς, κάτω από ένα λαμπερό ήλιο για παράδειγμα. Δεν υπήρχε αυτή η εικόνα στο μυαλό μου, δεν ταίριαζε. Η βορειοδυτική παταγονική στέπα έπρεπε να είναι έτσι ακριβώς όπως την πετύχαμε.
…
Όταν πιάσαμε την ruta 23 προς το Junin de los Andes, είχαμε πλέον έρθει αρκετά πιο κοντά στις ανατολικές πλαγιές των Άνδεων και αυτό σήμαινε ότι μεταβαίναμε σε άλλο οικοσύστημα. Η στέπα ήταν παρελθόν και εμείς παρακολουθούσαμε το τοπίο να αλλάζει, με την διαδρομή να κυλά ανάμεσα σε ποτάμια, εύφορα λιβάδια και φάρμες, με τους gauchos καβάλα στα άλογα τους να μαντρώνουν κοπάδια παχουλών αγελάδων. Εκεί και σε όλα τα μεγάλα βοσκοτόπια της Παταγονίας παράγεται η καλύτερη μοσχαρίσια μπριζόλα του κόσμου (και όχι, η μπριζόλα που σερβίρεται στην Ελλάδα σε «αργεντίνικα» στέκια δεν έχει και πολύ σχέση με το φρέσκο πραγματικό αργεντίνικο κρέας).
Η διαδρομή είχε συνεχείς εναλλαγές ασφάλτου και καλού πατημένου χωματόδρομου, ο οποίος παρόλη τη βροχή δεν έβγαλε λασπουριά, δεν δυσκόλεψε πουθενά. Ελάχιστα ήταν τα σημεία στα οποία υπήρχε πολύ συγκεντρωμένο ποταμίσιο βότσαλο ζητώντας κάπως πιο αργό ρυθμό.
…
Εισήλθαμε στον εθνικό δρυμό Lanin και η μεταμόρφωση της φύσης ήταν πλέον ολοκληρωτική. Μια πανδαισία πράσινων αποχρώσεων, δάση κωνοφόρων, αροκάριες, και άλλα είδη που απαντώνται μόνο σε εκείνη τη γωνιά της Αργεντινής. Λίμνες και ποτάμια και όλα να βρίσκονται δεξιά και αριστερά μας, ενώ εμείς κυλούσαμε πάνω στους χωμάτινους δρόμους του δρυμού. Είναι κρίμα που έβρεχε δυνατά σχεδόν στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής, μη επιτρέποντας μας να τραβήξουμε όσες φωτογραφίες θα θέλαμε. Η Έλενα είχε επιστρατέψει ένα από τα δυο φτηνά αδιάβροχα πόντσο που είχαμε αγοράσει στο Περού. Το χρησιμοποίησε για να τυλίξει την φωτογραφική και με αυτό τον τρόπο κατάφερε να αποθανατίσει ορισμένες στιγμές. Ασχέτως καιρού πάντως, γινόταν ξεκάθαρο το γιατί εκείνες οι περιοχές της Παταγονίας είναι τόσο δημοφιλείς στους φυσιολάτρες και σε όσους κάνουν οικοτουρισμό.
Φθάσαμε στο γραφικό και πανέμορφο San Martin de los Andes το οποίο είναι χτισμένο στις όχθες της λίμνης Lacar, μέσα στον δρυμό. Μια απίστευτη τοποθεσία. Η στάση στο χωριό σε ένα καφέ για να ξεμουλιάσουμε με λίγη ζεστή σοκολάτα ήταν απαραίτητη προτού κατευθυνθούμε προς τη νότια πλευρά της λίμνης. Στήσιμο σκηνής και μαγείρεμα υπό βροχή. Δεν μας ένοιαξε όμως καθόλου. Παρόλο που οι συνθήκες ήταν κάθε άλλο παρά ιδανικές και αισθανόμασταν κουρασμένοι, η ημέρα μας τελείωνε με ένα πολύ γλυκό συναίσθημα και το χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στα πρόσωπά μας. Η τελευταία πινελιά μπήκε από μια παρέα γερακιών που μας εξέπληξαν μη διστάζοντας να μας πλησιάσουν πολύ!
…
Η βροχή δεν σταμάτησε όλη τη νύχτα. Πόσο νερό θα μπορούσαν άραγε να αποστραγγίξουν αυτοί οι χωματόδρομοι πριν μετατραπούν σε λασπόλουτρα? Το επόμενο πρωϊνό δεν τολμούσαμε να βγούμε από τη σκηνή μας, κρατώντας στάση αναμονής μέχρι να μας δοθεί μια μικρή ευκαιρία για να κόψει λίγο ώστε να μπορέσουμε να μαζέψουμε το καταυλισμό μας και να αναχωρήσουμε.
Η ruta 234 μας έφερε σε έναν ακόμα δρυμό, του Nahuel Huapi. Η περιοχή είναι γνωστή και ως η Lake District της Αργεντινής. Το σκηνικό της προηγούμενης ημέρας έπαιξε σε επανάληψη, τόσο όσον αφορά το τοπίο και την διαδρομή που ήταν απαράμιλλης ομορφιάς, όσο και με τον καιρό ο οποίος είχε αγριέψει για τα καλά. Οδηγήσαμε μόλις για 130 χιλιόμετρα πριν σταματήσουμε στην Villa Angostura από ανάγκη αφού η βροχή ήταν κατακλυσμιαία. Αισθανόμασταν να έχει βραχεί το σύμπαν ολόκληρο και τα σώματα μας έτρεμαν στην προσπάθεια να κρατηθούμε ζεστοί, μάταια. Καταφύγαμε σε χόστελ για να μπορέσουμε να στεγνώσουμε σχεδόν όλη την πραμάτεια μας και να συνέλθουμε από το κρύο. Η επόμενη ημέρα ήταν όμως ακόμα χειρότερη. Σκεφτόμενοι πως με τέτοιο καιρό θα χάναμε μια μοναδική ευκαιρία να απολαύσουμε την περιοχή προσπερνώντας την σαν να είμαστε σε φυγή, καθίσαμε ένα ακόμα 24ωρο ελπίζοντας σε εξασθένηση των καιρικών φαινομένων. Ήταν τόσο άσχημος ο καιρός που δεν μπορέσαμε να βγάλουμε παρά μόνο 2-3 φωτογραφίες όλη μέρα στην Angostura! Βέβαια δεν μπορείς να έχεις πολλές ελπίδες σε εκείνη τη περιοχή, μιας και στην Angostura βρέχει 300 ημέρες το χρόνο, με τα επίπεδα βροχόπτωσης να ξεπερνούν τα 2000 χιλιοστά βροχής. (ως μέτρο σύγκρισης, η Κέρκυρα, ένα από τα πιο βρόχινα μέρη της Ελλάδας έχει μια μέση ετήσια βροχόπτωση της τάξεως των 900-1100 χιλ.)
…
Τελικά φύγαμε από την Angostura με τον καιρό να διατηρείται το ίδιο κακός αλλά δεν γινόταν να χάσουμε και 2η μέρα. Έπρεπε να συνεχίσουμε. Το πρωί προετοιμαζόμενοι για αναχώρηση διαπιστώσαμε προς δυσάρεστη έκπληξη μας ότι οι βαλίτσες είχαν μπάσει πολλά νερά. Πολλά όμως. Από τις δυο τούμπες, μια στη βόρεια Αργεντινή και μια στο altiplano της Βολιβίας, οι βαλίτσες είχαν πετσικάρει με αποτέλεσμα να μη κλείνουν αεροστεγώς (αυτό θα πεί εξοπλισμός “made for adventure” – αποτελεί πια κοινό μυστικό μεταξύ των ανεξάρτητων {βλ. χωρίς χορηγούς, ο νοών νοείτω} overland μοτο-ταξιδιωτών, ότι οι μεταλικές βαλίτσες δεν είναι η ενδεδειγμένη επιλογή για αυτού του είδους τα ταξίδια). Στα μετέπειτα σκέλη του ταξιδιού πορευόμασταν με την ανησυχία αυτή. Όλο αυτό το διάστημα χρησιμοποιούσαμε τα δυο αδιάβροχα πόντσο με τα οποία σκεπάζαμε προσεκτικά το εσωτερικό του ανοίγματος των βαλιτσών. Έπειτα, είχαμε δυο σάκους συμπίεσης οι οποίοι πλέον εκτελούσαν καθήκοντα dry-bags για όσα αντικείμενα δεν έπρεπε επ’ ουδενί να βραχούν (βιβλίο, laptop κλπ). Τέλος, διπλώναμε κατάλληλα τις δυο πετσέτες μας κοντά στα σημεία που υπήρχε η αστοχία προκειμένου να απορροφήσουν το όποιο νερό κατάφερνε να διεισδύσει. Έτσι την είχαμε γλυτώσει με ελάχιστα μόνο σημάδια υγρασίας στο εσωτερικό των βαλιτσών, ακόμα και όταν φάγαμε τις πολλές βροχές στα ορεινά του Περού. Στην Angostura όμως την πατήσαμε. Είχαμε βγάλει τις πετσέτες αφού τις χρειαζόμασταν, είχαμε βγάλει και τα πόντσο για τη φωτογραφική μάχη, ήταν τόσο δυνατή η βροχή για σχεδόν δυο 24ωρα ασταμάτητα, η ήττα είχε συμβεί. Το καλό ήταν ότι δεν είχαμε υποστεί κάποια σοβαρή απώλεια, αφού τα περισσότερα αντικείμενα τα είχαμε πάρει μαζί μας στο δωμάτιο. Η διαπίστωση ότι πλέον μπάζουμε καπετάνιο, σε συνδυασμό με τη σκέψη ότι η Παταγονία κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μας χαριστεί όσον αφορά τον καιρό, προσέδωσε ένα έξτρα ενδιαφέρον για την συνέχεια.
Ευτυχώς η βροχή σταμάτησε όταν προσεγγίσαμε στο Bariloche. Κάναμε ένα σύντομο πέρασμα-βόλτα μέσα από την πόλη αλλά τάχιστα την αφήσαμε πίσω μας, μιας και εξ’αρχής δεν είχαμε σκοπό να κάνουμε κάτι εκεί. Το Bariloche είναι πανάκριβo, ως το πλέον δημοφιλές χειμερινό παραθεριστικό κέντρο της Αργεντινής. Φανταζόμαστε γκρίκ Αράχοβα αλλά με δόσεις ιντερνάσιοναλ γκλάμουρ για το απαραίτητο στάτους που πρέπει να έχει η «πύλη της Παταγονίας», όπως αποκαλούν την πόλη.
…
Πορεία νότια επί της ruta 40 ξανά και είσοδος στην επαρχία Chubut. Λίγο μετά το El Bolson σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου, εκεί όπου η ruta 40 διακλαδίζεται με την ruta 71. Είχαμε την δυνατότητα να ακολουθήσουμε την δεύτερη που θεωρητικά θα περνούσε μέσα από ένα ακόμα καταπληκτικό τοπίο, τον εθνικό δρυμό Los Alerces. Είχαμε κάποιους ενδοιασμούς για το κατά πόσο θα ήταν έξυπνο να το πράτταμε, να συνεχίζαμε να προκαλούμε την τύχη μας σε άγνωστους χωματόδρομους, βασικά λόγω της βροχής που έπεφτε αδιάκοπα επί 3 συνεχόμενες μέρες και η οποία επανερχόταν μετά το σύντομο διάλειμμα στα πέριξ του Bariloche. Μπορεί να μας έβγαινε, μπορεί να εξελισσόταν σε περιπέτεια, μπορεί να αποδεικνυόταν μεγάλη χαζομάρα με βουτιές σε λάσπη, με βρεγμένα όλα μας τα υπάρχοντα, και μπόλικη μιζέρια. Κοιτάζοντας μια την ruta 40, μια την ruta 71, είπαμε πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να το μάθουμε. Βουρ στον πατσά και ότι γίνει.
…
Η επιλογή μας αποζημίωσε. Ο χωματόδρομος δεν μας έκρυβε δυσάρεστες εκπλήξεις. Παρόλη την βροχή και το τσουχτερό κρύο που επέμεναν για 4η συνεχόμενη ημέρα, ο δρυμός Los Alerces μας επεφύλασσε ένα πανέμορφο θέαμα, από αυτά που σου γαληνεύουν την ψυχή και σε κάνουν να τα ξεχνάς όλα. Τυρκουάζ λίμνες. Δέντρα τεράστια που μοιάζουν με γιγάντιες σεκόγιες, μόνο που δεν είναι τέτοιες. Λέγονται Alerces (δεν ξέρω πως αποδίδεται η ονομασία του δέντρου αυτού στα Ελληνικά), και σκεπάζουν το δρόμο, κρύβοντας το φως της ημέρας. Να κοιτάζεις γύρω σου και να λες ότι η φύση είναι στα καλύτερα της. Να θες να είσαι ζωγράφος για να την βάλεις σε ένα πίνακα.
…
Κλικ εδω για 70 ακόμα φωτογραφίες !
Στην όχθη τις λίμνης Futalaufqen βρήκαμε ένα απάνεμο σημείο και κατασκηνώσαμε με τον καιρό να μας κάνει επιτέλους το χατίρι, χωρίς βροχή, με ένα ουρανό που καθάρισε και με μια ατμόσφαιρα απλά μαγική να απλώνεται γύρω από τη λίμνη. Maravillosa Patagonia, maravillosa Argentina.
…
Track Log:
Έχω λάβει αρκετά email απο φίλους που θέλουν ή σκοπεύουν να πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι στην Παταγονία και ρωτούν λεπτομέρειες για τις διαδρομές και ειδικότερα για την κατάσταση των δρόμων. Από αυτό το πόστ και στη συνέχεια θα αναρτώ, εκτός απο την συνολική διαδρομή της ημέρας, και επιμέρους πιο λεπτομερή (με zoom) snapshots των χωμάτινων κομματιών τα οποία στις φωτό θα είναι με σκούρο μπλέ χρώμα, ενώ το σιέλ αντιστοιχεί στα ασφάλτινα κομμάτια. Έχω κρατήσει αναλυτικά τα αρχεία gpx, όπου για κάθε χωμάτινο κομμάτι καταγράφαμε ξεχωριστό log, έτσι τα αναγραφόμενα χιλιόμετρα ανά τύπο τερέν (χώμα/ άσφαλτος) είναι ακριβή (όσο επιτρέπει η ακρίβεια του δέκτη gps). Πρέπει να σημειωθεί ωστόσο ότι κάποιοι χωματόδρομοι ήταν υπο κατασκευή και είναι σχεδόν βέβαιο ότι η ασφαλτόστρωση επεκτείνεται συνεχώς. Ένα μελλοντικό ταξίδι στην ίδια διαδρομή θα πατήσει σε σαφώς περισσότερη άσφαλτο. Χάρτης: Proyecto Mappear, έκδοση 9.80.
road spirit 
2 σκέψεις σχετικά με το “Παταγονια, στους δρυμους Lanin, Nahuel Huapi & Los Alerces”