Μετά την Purmamarca ο δρόμος μας συνεχίστηκε μέσα από μια όμορφη κοιλάδα όμως ο καιρός σύντομα χάλασε. Η βροχή ήταν καταρρακτώδης. Καθ’οδόν προς τη Salta είχαμε δυο επιλογές, μια ορεινή διαδρομή ή την εθνική οδό. Με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν δεν είχε νόημα να κατευθυνθούμε στο βουνό. Ούτε φωτογραφίες θα μπορούσαμε να τραβήξουμε ούτε να ευχαριστηθούμε το τοπίο ή την βόλτα γενικότερα. Επιπλέον αισθανόμασταν να έχουμε φθάσει σε ένα στάδιο του ταξιδιού που η υπομονή δεν προέκυπτε αβίαστα. Θα πρέπει να υπάρχει κίνητρο, σκοπός, σε κάθε μας παράκαμψη, σε κάθε διαδρομή. Μαζοχισμός χωρίς λόγο δεν είχε πια θέση στη δρομίσια καθημερινότητα μας. Άσε που θα είχαμε την ευκαιρία να ταλαιπωρηθούμε κατ’ επανάληψη και κατά το δοκούν στον μακρινό νότο, άρα υπήρχε ανάγκη για διατήρηση δυνάμεων και διαφύλαξη της συναισθηματικής μας ισοροπίας για να μπορεί να βγεί ο ενθουσιασμός εκεί που χρειάζεται. Οπότε εθνική. Εκεί βέβαια η κατάσταση αγρίεψε, η βροχή πλέον ήταν κατακλυσμιαία και ο άνεμος χτυπούσε τόσο δυνατά που μια ριπή του παραλίγο να μας στείλει αδιάβαστους, με τη μηχανή να υδρολισθαίνει χωρίς έλεγχο. Λουσμένος με κρύο ιδρώτα σταμάτησα στο πρώτο βενζινάδικο που συναντήσαμε, περιμένοντας εκεί μέχρι να καλυτερέψουν τα πράγματα. Η ruta 9 κατά τμήματα είχε μετατραπεί σε ένα καφέ ποτάμι. Φθάσαμε στη Salta σε μια μάλλον μίζερη κατάσταση έχοντας καταφέρει εκείνη τη μέρα μόλις 190 χιλιόμετρα.
…
Την επομένη τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Πεντακάθαρος ουρανός, ήλιος με δόντια. Ακολουθήσαμε την ruta 68 για μια ακόμη φορά μέσα από τη μοναδική Quebrada de las Conchas, την οποία είχαμε δει και στην αρχή του ταξιδιού. Περάσαμε από το Cafayate, μια μικρή γραφική και πολύ ήσυχη πόλη περιτριγυρισμένη από αμπελώνες. Εκεί βγαίνει η φημισμένη ποικιλία αργεντίνικου κρασιού torrontes. Η ατμόσφαιρα και γενικότερα το φήλινγκ του χωριού ήταν ότι πρέπει για άραγμα και μετανιώσαμε που δεν σταματήσαμε.
…
Πιάσαμε την περιβόητη Ruta 40 που διατρέχει την Αργεντινή από το βορά μέχρι το νότο, με τη ζέστη να γίνεται όλο και εντονότερη. Οι υψηλές θερμοκρασίες ήταν το κυρίαρχο χαρακτηριστικό των ημερών που ακολούθησαν ρίχνοντας αρκετά τη ψυχολογία και τις αντοχές μας. Το αδιάφορο τοπίο δεν βοηθούσε. Από το σημείο που η quebrada de las conchas τελειώνει, στα νότια όρια της επαρχίας Salta και για αρκετά χιλιόμετρα προς το νότο, μέσα από τις επαρχίες La Rioja και San Juan, έως το κέντρο της επαρχίας Cuyo, η Αργεντινή δεν έχει να προσφέρει και πάρα πολλά. Τίποτα δεν ικανοποιεί το μάτι, τίποτα δεν ενθουσιάζει. Κατά μήκος των ανατολικών πλευρών των Άνδεων σε εκείνα τα γεωγραφικά πλάτη δεν υπάρχουν αξιόλογες εναλλακτικές διαδρομές παρά μόνο κάποιες οριζόντιες (όπως κοιτάμε το χάρτη) που βγάζουν στην Χιλή. Αναγκαστικά λοιπόν, εφόσον θες να κινηθείς προς το νότο, παραμένεις στις τεράστιες επίπεδες, άγονες, ερημικές εκτάσεις ως την Mendoza, τις οποίες διασχίζεις διεκπεραιωτικά, υπομένοντας το καύσωνα.
Πόσο καύσωνα είχε? Υπο νορμάλ συνθήκες, εκεί τα 600+ χιλιόμετρα βγαίνουν σε μια μέρα. Δεν έχεις τίποτα να φωτογραφίσεις, τοπίο ή άλλο σημείο ενδιαφέροντος. Οι οικισμοί είναι λίγοι. Δεν έχεις λόγο να σταματήσεις. Όμως εμείς με το ζόρι καλύψαμε περίπου 670 χιλιόμετρα σε 2 μέρες. Με το που έπιανε μεσημέρι αναζητούσαμε διακαώς μια σκιά. Η πρώτη μέρα έληξε στην Santa Maria σε ένα συμπαθητικό camping λίγο έξω από το χωριό, αφού είχαν προηγηθεί αρκετά πλημυρισμένα τμήματα στην Ruta 40 και λασπουριές εξαιτίας του κατακλυσμού του προηγούμενου 24ωρου. Τη δεύτερη μέρα διανύσαμε σχεδόν 400 χιλιόμετρα, με τα 45 από αυτά να είναι σε ripio (πατημένο χώμα με στρώματα από χαλίκι) και κάποια μικρά τμήματα με άμμο. Σβήσαμε στο Chilecito όπου προς μεγάλη μας δυσάρεστη έκπληξη το πιο φθηνό χόστελ έπαιζε στα 200 πέσος. Πολύ ακριβά για ένα χωριό στην μέση της ερήμου. Αλλά υποθέτω πως ακριβώς αυτό το παράγοντα εκμεταλλεύονται για να δικαιολογήσουν τις τιμές τους. Αν σου αρέσει. Αλλιώς αν έχεις αντοχές συνέχισε.
Εμείς σερνόμασταν. Στο Chilecito αισθάνθηκα φοβερή εξάντληση. Η συσσωρευμένη κούραση του ταξιδιού ήταν πλέον πάνω από τις δυνάμεις μου. Ήμουν σαν χαλασμένη μπαταρία, που ενώ την φορτίζεις δεν παίρνει τα πάνω της. Η ψυχολογία ήταν και αυτή πεσμένη. Δεν ξέρω αν οφειλόταν μόνο στην σωματική κούραση, ή αν είναι φυσιολογικό να συμβεί κάτι τέτοιο κάποια στιγμή, μετά από 3 μήνες στο δρόμο. Σκεφτόμουν πως ίσως έφταιγε και το γεγονός ότι τις τελευταίες 12 μέρες, από την Mancora και μετά, οδηγούσαμε συνεχώς σε μια βαρετή διαδρομή (με εξαίρεση το Paso Jama) και υπο διαρκώς δύσκολες συνθήκες. Από την αφόρητη ζέστη στον άνεμο, από τον άνεμο στο κατακλυσμό και ξανά από την αρχή, κάθε μέρα.
…
Αναχωρήσαμε από το Chilecito λες και κάναμε αγγαρεία. Μεταξύ του Chilecito και της Villa Union, η Ruta 40 σκαρφαλώνει για λίγο σε ένα χωμάτινο στριφτερό κομμάτι 20 χιλιομέτρων μέσα από ένα μικρό πέτρινο κόκκινο φαράγγι προσφέροντας όμορφη θέα προς την οροσειρά Sanogasta. Πήγε να μας φτιάξει το κέφι προσωρινά, αλλά ήταν πολύ λίγο. Σκεφθήκαμε μήπως σπάσουμε τη μονοτονία της ruta 40 που θα ακολουθούσε. Θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε μια παράκαμψη ανατολικότερα μέσω των Ruta 76 και Ruta 510, οι οποίες στο χάρτη φαινόταν να διέρχονται μέσα από εθνικό δρυμό. Ανεφοδιασμός στη Villa Union και ερήτηξη στον βενζινά. Μας είπε πως η διαδρομή στο μεγαλύτερο μέρος της είναι ripio και πως καλά θα κάναμε να παραμέναμε επί της ruta 40. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να ρισκάρω οδήγηση σε αμμουδερά κομμάτια – το πιο πιθανόν περισσότερα σε σχέση με τη κεντρική οδική αρτηρία της ruta 40 – και με το θερμόμετρο να έχει σκαρφαλώσει στους 37 βαθμούς. Δεν είχα κουράγιο. Ήθελα να τελειώνουμε με εκείνο το σκέλος.
Όμως η υπολειπόμενη απόσταση μέχρι την Mendoza βγήκε μαρτυρικά. Ξεροσταλιάζαμε επί διακόσια περίπου χιλιόμετρα και ταυτόχρονα ένας δυνατός άνεμος σταδιακά ανέβαζε γκάζια μέχρι που χτύπησε κόφτες. Ότι είχε συμβεί στην περουβιανή panamericana με τον αέρα, δεν συγκρινόταν με τη δύναμη του Αιόλου που μας χτύπησε από το Huaco και για περίπου 120 χιλιόμετρα μέχρι το San Juan. Ήταν χωρίς αμφιβολία το 2ο πιο εξαντλητικό και επίπονο σκέλος του ταξιδιού μετά την ανεπανάληπτη εμπειρία του Βολιβιανού Αλτιπλάνο. Στα 20 χρόνια που οδηγώ μοτοσικλέτα, δεν έχω βιώσει ποτέ τέτοιο λυσσασμένο αέρα. Με την ταχύτητα των 60 χ.α.ω ήταν σαν να ταξιδεύαμε με πάνω από 200, καβάλα όρθιοι σε μηχανή χωρίς fairing. To κερασάκι: η περιοχή είναι έρημος. Δηλαδή υπάρχει παντού τριγύρω άμμος για δεκάδες χιλιόμετρα προς κάθε κατεύθυνση. Το πάντρεμά της με τα πολλά μποφόρ δημιούργησε μια πολύ άσχημη αμμοθύελλα. Ήταν φορές που η ορατότητα περιοριζόταν στα λίγα μέτρα. Άλλες στιγμές η μόνη επαφή που είχαμε με το περιβάλλον ήταν μια κουρτίνα από άμμο που ορθωνόταν δεκάδες μέτρα ψηλά και μας τύλιγε πολύ στενά. Ήταν απίστευτη η μανία της φύσης και ενδεχομένως να ήταν επικίνδυνο που οδηγούσαμε. Δεν υπήρχε όμως τίποτα που να μπορέσει να μας προστατέψει, ένα παράπηγμα, ένας φράκτης, οτιδήποτε, για να σταματήσουμε και να κρυφτούμε από πίσω. Ή αν υπήρξε, εμείς δεν μπορούσαμε να το δούμε. Δυο ώρες κράτησε το μαρτύριο.
…
Αυτή η σύντομη περιπέτεια τέλειωσε στο San Juan. Eκεί ο άνεμος καταλάγιασε και στη πρώτη πλατεία με δέντρα που βρήκαμε μπροστά μας κάναμε διάλειμμα για πολύ ώρα μέχρι να συνέλθουμε. Ο πόνος στο κεφάλι, στον αυχένα, σε όλο το κορμί, δεν περιγράφεται. Αν δεν έβραζε ο τζίτζικας, θα μπορούσαμε να είχαμε αποκοιμηθεί εκεί σε ένα παγκάκι, κάτω από τη σκιά του δέντρου. Παράλληλα, δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι τι μας περιμένει νοτιότερα. Αν στην επαρχία Cuyo φάγαμε τέτοιο ξύλο, πως θα ήταν τα πράγματα στη Παταγονία η οποία χαρακτηρίζεται, μεταξύ άλλων, ως ένας από τους πιο ανεμοδαρμένους τόπους στο πλανήτη, με ταχύτητες ανέμων που συχνά ξεπερνούν τα 120 χ.α.ω.? Είχαν άραγε βάση ιστορίες που είχα διαβάσει ακόμα και για νεκρούς μοτοσικλετιστές οι οποίοι παρασύρθηκαν από απίστευτες ριπές ανέμου σε χαντάκια? Ήμουν επιφυλακτικός για αυτές τις μοτοσικλετιστικές αφηγήσεις πιστεύοντας πως εμπεριέχουν μια καλή δόση μυθοπλασίας και υπερβολής. Μέχρι εκείνη τη μέρα. Πλέον είχα αγχωθεί.
Τα εναπομείναντα 170 χιλιόμετρα μέχρι την Mendoza κύλησαν ήσυχα αν και με έντονο το αίσθημα της εξάντλησης. Βρήκαμε ένα καλό camping 6 χιλιόμετρα έξω από την πόλη και αράξαμε εκεί για 3 μέρες για να ανακάμψουμε, να ανασυγκροτηθούμε εν όψει της προσέγγισης μας στη Παταγονία αλλά και για να γευτούμε τα κρασιά της περιοχής.
Το να επισκεφθείς τη Mendoza χωρίς να δοκιμάσεις λίγο από τον οίνο της, είναι ατόπημα. Στην περιοχή παράγεται κρασί που πολλοί το συγκαταλέγουν στα καλύτερα του πλανήτη. Η οινοποιία αποτελεί έναν από τους βασικότερους άξονες της οικονομίας σε εκείνη την επαρχία. Γύρω από την πόλη υπάρχουν αναρίθμητες bodegas (οινοποιεία) που ανοίγουν τις πόρτες τους στους επισκέπτες προσφέροντες ξεναγήσεις και δοκιμές κρασιών. Διαλέξαμε μια, την Bodega Luigi Bosca 20 χιλιόμετρα έξω από την Mendoza και πραγματικά το χαρήκαμε, με το καλύτερο κομμάτι να αποτελεί φυσικά η δοκιμή 6 διαφορετικών κρασιών στο τέλος της ξενάγησης. Ποικιλίες όπως Viognier, Riesling, Pinot noir και Malbec. Δηλώνουμε λάτρεις του τελευταίου το οποίο εξάλλου μας άρεσε από την αρχή του ταξιδιού όταν, στο Buenos Aires ακόμα, το δοκιμάσαμε για πρώτη φορά. Και φυσικά το βράδυ μια βόλτα στη πόλη επιβάλλεται σε ένα από τα πολλά wine bar. Το Malbec είχε την τιμητική του!
…
40 Έξτρα φωτογραφίες απο αυτό το σκέλος του ταξιδιού στο blog της Έλενας: click
Η Mendoza δεν έχει κάτι το συναρπαστικό, δεν έχει παλιό ιστορικό κέντρο με όμορφα κτίρια αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής. Δεν έχει μεγάλα μνημεία, εντυπωσιακούς καθεδρικούς ή σημαντικά αξιοθέατα πολιτισμικής κληρονομιάς. Παρόλα αυτά, είναι μια άκρως ελκυστική πόλη για να ζείς, για να την περπατάς, για να γουστάρεις. Ο λόγος είναι η ρυμοτομία της, ο σχεδιασμός της. Μετά από ένα ισοπεδωτικό σεισμό το 1861, η πόλη ξαναχτίσθηκε αφήνοντας μεγάλες ελεύθερες αποστάσεις ανάμεσα στα κτίρια και στα οικοδομικά τετράγωνα, δημιουργώντας μεγάλες πλατείες σε κάθε γωνιά της και φαρδιούς δρόμους παντού, ώστε όλα αυτά να χρησιμοποιούνται ως χώροι εκκένωσης στο ενδεχόμενο μελλοντικών σεισμών. Το πράσινο κυριαρχεί, τα δέντρα στολίζουν κάθε γειτονιά, το κυκλοφοριακό είναι ανύπαρκτο αφού το οδικό δίκτυο χωράει μάλλον το διπλάσιο στόλο οχημάτων από όσα υπάρχουν, όλος ο αστικός ιστός είναι απλωμένος, ανοιχτός. Μια σύγχρονη πόλη με ποιότητα ζωής. Μας άρεσε πολύ.
Track log:
road spirit 
One thought on “Απο τη Salta ως την Mendoza”